“ស៊ូរកស៊ីលក់អំបោស ប្រសើរជាងដើរសុំទានគេដែរ”។ ទាំងនេះគឺជាពាក្យសម្ដី របស់យុវជនមួយរូប ដែលបានឃ្លាតឆ្ងាយពីភូមិស្រុកផ្លាស់មករស់នៅ រាជធានីភ្នំពេញ ដោយប្រកបរបរជាអ្នកលក់អំបោស កញ្ច្រែងជ័រ និងរបស់របរមួយចំនួនទៀត ដោយជិះកង់កញ្ចស់លក់ក្នុងទីក្រុង។ មានស្រុកកំណើតនៅ ភូមិសំរោងវាល ឃុំជីផុច ស្រុកមេសាង ខេត្តព្រៃវែង លោក រុន រ៉ន គឺជាកូនច្បងនៅក្នុងគ្រួសារមួយ ដែលមានបងប្អូន ៦ នាក់ (ប្រុស ២ ស្រី ៤ នាក់) ។ ឪពុកម្តាយរបស់លោក ជាកសិករក្រីក្រ ដូច្នេះលោកបានរៀនត្រឹមថ្នាក់ទី៥ ប៉ុណ្ណោះ នៅសាលាបឋមសិក្សាមួយឯស្រុកកំណើត។
មានវ័យ ៣០ ឆ្នាំ រុន រ៉ន បានរៀបរាប់ថា រូបគេបានមកលក់សម្ភារៈទាំងនេះ នៅរាជធានីភ្នំពេញ ចាប់តាំងពីឆ្នាំ២០០៦ មកម្ល៉េះ។ លោកស្នាក់នៅម្តុំពេទ្យរុស្ស៊ី សម្រាកនៅលើគ្រែតូចល្មមមួយជាមួយមិត្តភ័ក្តិប្រមាណ២នាក់ផ្សេងទៀត ដោយត្រូវចំណាយ២០០០ រៀលក្នុងមួយយប់ សម្រាប់ម្នាក់ៗ។ លោក ជិះកង់ផង និងបរកង់ផងលក់កញ្ជែ្រងជ័រ អំបោសស្លាបមាន់ អំបោសផ្កាស្មៅ និង របស់របរជាច្រើនទៀត ដែលទំនិញទាំងអស់នេះមិនមែនជាស្នាដៃខ្លួនឯងទេ គឺត្រូវទទួលទិញពីអ្នកលក់ដុំនៅម្តុំ មន្ទីរពេទ្យរុស្ស៊ី និង ម្តុំវត្តព្រះពុទ្ធ ដោយចំណាយដើមទុនចន្លោះពី ១០ ម៉ឺនរៀលទៅ ៦០ ម៉ឺនរៀល។ រុន រ៉ន បន្ថែមថា ៖”លក់យូរៗទៅ ម៉ូយគាត់ទុកចិត្តខ្ញុំ តាមពិតរបស់ម៉ាកង់ហ្នឹង ចំណាយដើមទុនជាង ៦០ ម៉ឺនរៀលឯណោះ ស្គាល់គ្នាចឹងឲ្យម៉ូយមុនតែ ១០ ម៉ឺនរៀលសិនទេ”។
ប៉ុន្តែ ទោះជាមានការលំបាកយ៉ាងណាក្តីបុរសវ័យ ៣០ឆ្នាំរូបនេះ បាននិយាយថា មុខរបរនេះ ក៏អាចផ្តល់ចំណូលដល់គាត់បានប្រមាណ ១ ម៉ឺនទៅ ២ ម៉ឺនរៀលដែរក្នុងមួយថ្ងៃៗ។ រុន រ៉ុន ថា ៖”អ្នកឡើងមកភ្នំពេញជាមួយខ្ញុំ មានកេ្មងមានចាស់ បានដើរសុំទានគេ តែខ្ញុំអត់ទេ ទោះជួបការលំបាកយ៉ាងណាក្តី ដើរលក់អំបោសវិញប្រសើរជាងដើរសុំទានគេ ព្រោះជាកម្លាំងញើសឈាមរបស់យើងបង ”។
រុន រ៉ន បាននិយាយថា៖ “រាល់ថ្ងៃខ្ញុំបានដើរលក់ ស្ទើគ្រប់ច្រកល្ហកទាំងអស់ ក្នុងរាជធានីភ្នំពេញទំាងមេឃភ្លៀង និង ថ្ងៃក្តៅហែង ដើម្បីជីវភាព ក្រុមគ្រួសារ ពិសេសម្តាយខ្ញុំ ដែលមានជំងឺក្រពះ រាំរ៉ៃជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ ហើយចំពោះតម្លៃវិញ គឺខ្ពស់ជាងទីផ្សារចន្លោះពី ៥០០ រៀលទៅ ២០០០ រៀល”។
រុន រ៉ន បន្ថែមថា មួយខែ ឬ ពីរខែ ទើបធ្វើដំណើរទៅស្រុកកំណើតម្តង សន្សំលុយបានប្រមាណ ៣០ ទៅ ៤០ ម៉ឺនរៀលទើបទៅផ្ទះ។
រុន រ៉ន បន្ថែមថា មួយខែ ឬ ពីរខែ ទើបធ្វើដំណើរទៅស្រុកកំណើតម្តង សន្សំលុយបានប្រមាណ ៣០ ទៅ ៤០ ម៉ឺនរៀលទើបទៅផ្ទះ។
កំពុងផ្ដល់បទសម្ភាសន៍ជាមួយ Sabay បណ្តើរ យកដៃម្ខាងចាប់ដៃកង់ និងបង្ហាញទឹកមុខស្រពោនបណ្ដើរថា ៖” ដំបូង ខ្ញុំក៏ចង់រៀនឲ្យបានច្រើនដូចគេដែរ តែដោយសារគ្រួសារក្រីក្រលំបាក ម្តាយឈឺជាប្រចាំ ហើយបងប្អូនច្រើនទៀតនោះទើបខ្ញុំ សម្រេចចិត្តឈប់រៀននៅថ្នាក់ទី ៥ តែម្ដង ហើយមកស៊ីឈ្នួលគេ ដូចជា ស្ទួង ដកសំណាប ច្រួតស្រូវ និង រែកដី ធ្វើគ្រប់បែបយ៉ាង ដើម្បីឲ្យបានប្រាក់ផ្គត់ផ្គង់គ្រួសារគ្រប់គ្រាន់ ចំណែកឪពុកក៏កាន់តែមានវ័យចាស់ជរាទៀត”។
រុន រ៉ន បានរំលឹកទៀតថា ការមកដល់ក្រុងភ្នំពេញដំបូង ក៏មានមិត្តភ័ក្កិខ្លះបានហៅគេឲ្យធ្វើការងារសំណង់ដែរ តែដោយមិនអាចធ្វើការងារនៅលើទីខ្ពស់បានទើប សម្រេចចិត្ត ទៅធ្វើជាអ្នកលក់អំបោសម្តងទៅ បើទោះបីជាការងារនេះ បានប្រាក់ចំណូលតិចជាងការងារសំណង់ ហើយត្រូវចំណាយដើមទុនខ្លះក៏ដោយ។ រ៉ន បាននិយាយថា ៖”ធ្វើការជាអ្នកលក់អំបោសនេះ បានប្រាក់ចំណូលតិចជាងការងារសំណង់មែន តែបើយើងចង់លក់ក៏បាន មិនចង់លក់ក៏បានដែរ ជាពិសេស ប្រសិនបើចង់ទៅស្រុកកំណើត គឺមិនចាំបាច់សុំច្បាប់ទេ”។
រុន រ៉ុន បាននិយាយទៀតថា អ្វីដែលគេមិនអាចបំភ្លេច បាននៅក្នុងជីវិតនោះគឺ ថ្ងៃមួយ មេឃមានអាកាសធាតុក្តៅខ្លាំង ពេលនោះខ្លួនបានបណ្តើកង់ចូលលក់នៅម្តុំបូរីមួយ។ ចូលដល់ម្ដុំបុរីនោះភ្លាម ខ្លួនមានកម្លាំងព្រឹសតែម្ដង ដោយសារតែតំបន់នោះមានអាកាសធាតុត្រជាក់ តែមិនយូរប៉ុន្មាន មានបុរសម្នាក់បានដើរមកហើយស្តីឲ្យរូបគេជាខ្លាំងជាមួយពាក្យអសុររសជាច្រើន ដោយសារតំបន់នោះ គេហាមឃាត់មិនឲ្យចូលលក់។
លោកបាន ផ្ដាំផ្ញើទៅយុវវ័យទាំងអស់ថា ប្រសិនបើមានលទ្ធភាពត្រូវខិតខំប្រឹងប្រែងរៀនសូត្រ ក្រេបជញ្ជក់ចំណេះដឹង ឲ្យបានច្រើនទើបមានអនាគតល្អប្រសើរ។ ក្រៅពីនេះ មនុស្សយើងម្នាក់ៗ ទោះបីជាឃើញគេមានក្តី ឬក្រក្តី ត្រូវចេះប្រើពាក្យពេចន៍ល្អៗ កុំមើលងាយគ្នា៕
No comments:
Post a Comment
yes