នៅពេលដែលថ្នាក់ដឹកនាំនគរបាលជាតិកំពុងតែចាប់អារម្មណ៍ពីភាពអសកម្ម នៃចំណាត់ការពុករលួយឥតព្រំដែន ផ្គើនទៅនឹងវិធានការរឹតបន្តឹងរបស់លោក ឱម យ៉ិនទៀង មានមន្ត្រីតូចតាចជាច្រើនបានរៀបរាប់យ៉ាងលម្អិតពីរបៀបប្រមូលលុយក្រោមតុយកទៅធ្វើមានធ្វើបានផ្ទាល់ខ្លួន និងសម្រាប់អភិវឌ្ឍន៍មុខតំណែង ដែលនគរបាលអន្តោប្រវេសន៍ប្រចាំច្រកអន្តរជាតិប៉ោយប៉ែតកំពុងអនុវត្តន៍សព្វថ្ងៃ ហើយនៅពេលអង្គភាពប្រឆាំងអំពើពុករលួយមានពេលវេលាចុះទៅស៊ើបអង្កេតពីភាពអសកម្មទាំងនេះ មន្ត្រីតូចតាចជាច្រើនកំពុងស្វាគមន៍ជួយសហការណ៍ផ្តល់ភស្តុតាងដើម្បីបំបែកសំណុំរឿងពុករលួយដុះស្លែនៅច្រកអន្តរជាតិប៉ោយប៉ែត ដែលគ្រប់គ្រងដោយលោក សៅ ប៊ុនរិទ្ធ។
ភាពអសកម្មនិងអំពើពុករលួយរបស់នគរបាលអន្តោប្រវេសន៍ប្រចាំច្រកអន្តរជាតិប៉ោយប៉ែត បានកើតឡើងជាចំហរមានគ្រប់ទីកន្លែងនិងតាមគ្រប់រូបភាពផ្ទុយពីគោលនយោបាយលុបបំបាត់ភាពក្រីក្រ និងការបង្កើនចំណូលក្នុងស្រុករបស់រដ្ឋាភិបាលកម្ពុជា ហើយជាញឹកញាប់ប្រតិភូរបស់រដ្ឋសភា ក្រុមការងាររបស់ក្រសួងមហាផ្ទៃនិងក្រុមសវនកម្មជាច្រើនទៀត បានចុះទៅត្រួតពិនិត្យបាតុភាពនៅច្រកព្រំដែនអន្តរជាតិប៉ោយប៉ែត ប៉ុន្តែមន្ត្រីអស់ទាំងនោះមិនដែលរកឃើញកំហុសឆ្គងណាមួយរបស់នគរបាលអន្តោប្រវេសន៍នោះទេ។ មានការបង្ហើបឲ្យដឹងផងដែរថា ក្រុមមន្ត្រីដែលចុះទៅធ្វើការនៅច្រកប៉ោយប៉ែត មិនបានអនុវត្តន៍តាមគោលការណ៍និងតួនាទីរបស់ខ្លួនក្នុងការលុបបំបាត់ភាពអសកម្ម និងអំពើពុករលួយនោះទេ គឺមន្ត្រីអស់ទាំងនោះត្រូវបានគេទទួលបាយទឹក និងផ្តល់ស្រោមសំបុត្រដើម្បីជួយបិទបាំងកុំឲ្យបែកធ្លាយឬរកឃើញអំពើពុករលួយដែលនគរបាលអន្តោប្រវេសន៍ក្រោមបញ្ជាផ្ទាល់របស់លោក សៅ ប៊ុនរិទ្ធ កំពុងប្រព្រឹត្ត។
មានការបង្ហើបឲ្យដឹងផងដែរថា មានប្រភពចំណូលសំខាន់ៗចំនួន៥កន្លែង ដែលជាមន្ត្រីនគរបាលអន្តោប្រវេសន៍ប្រចាំច្រកអន្តរជាតិប៉ោយប៉ែត ប្រមូលលុយខ្មៅយកទៅចែកគ្នាទៅធ្វើមានធ្វើបានផ្ទាល់ខ្លួន ដែលក្នុងនោះលោក សៅ ប៊ុនរិទ្ធ ដែលជាប្រធានច្រក បានចាត់តាំងលោក លាក់ រមនា ឲ្យធ្វើជាសេនាធិការជាអ្នកក្តោបក្តាប់លុយកាក់ដែលហូរចូលតាមច្រកសំខាន់ៗទាំង៥កន្លែង ហើយការចាយវាយផ្សេងៗលោក លាក់ រមនា អាចអន្តោម័តឬគ្រាន់តែរាយការណ៍សុំយោបល់ពីលោក សៅ ប៊ុនរិទ្ធ តែប៉ុណ្ណោះ ដូច្នេះលោក លាក់ រមនា មានឱកាសបំបោងការចំណាយឬស៊ីពីលើលោក សៅ ប៊ុនរិទ្ធ បានយ៉ាងងាយស្រួលបំផុត។ ជាធម្មតាក្នុងតួនាទីជាប្រធាននគរបាលអន្តោប្រវេសន៍ប្រចាំច្រកអន្តរជាតិប៉ោយប៉ែត លោក សៅ ប៊ុនរិទ្ធ មិនសូវបានឈរជើងបំពេញការងារនោះទេ គឺគាត់ស្នាក់នៅរាជធានីភ្នំពេញ ដើរវាយកូនហ្គោល ឬជូនមន្ត្រីធំៗមួយចំនួនទៅកន្លែងសប្បាយ ដូច្នេះអំណាចក្នុងការប្រមូលលុយនិងសម្រេចការងារប្រចាំថ្ងៃ ត្រូវបានផ្ទេរទៅឲ្យលោក លាក់ រមនា ដែលជាមនុស្សក្រអឺតក្រទម ធ្វើការមិនសូវចុះសម្រុងជាមួយមន្ត្រីថ្នាក់ក្រោមនោះទេ។
ប្រភពចំណូលទី១ របស់មន្ត្រីនគរបាលអន្តោប្រវេសន៍ប្រចាំច្រកប៉ោយប៉ែត គឺនៅត្រង់ប៉ុស្តិ៍ធំ ដែលស្ថិតក្រោមការក្តោបក្តាប់ដោយផ្ទាល់របស់លោក សៅ ប៊ុនរិទ្ធ និងលោក លាក់ រមនា គឺសម្រាប់អ្នកធ្វើលិខិតឆ្លងដែនថ្នាក់តំបន់ដែលមានលំនៅដ្ឋានក្នុងខេត្តបន្ទាយមានជ័យ ក្នុងម្នាក់ត្រូវបង់ ៣៥០បាត ហើយបើគ្មានទីលំនៅក្នុងខេត្តបន្ទាយមានជ័យទេនោះ ក៏អាចធ្វើលិខិតឆ្លងដែនថ្នាក់តំបន់ផ្ទុយពីអនុក្រឹត្យលេខ៤៨ ដោយគ្រាន់តែបង់ប្រាក់ក្នុងម្នាក់ ៨០០-១៥០០បាត។ ក្នុងអនុក្រឹត្យបានកំណត់ឲ្យយកប្រាក់ត្រឹមតែ ២០០០០រៀលប៉ុណ្ណោះ និងហាមដាច់ខាតមិនឲ្យធ្វើលិខិតឆ្លងដែនថ្នាក់តំបន់នេះឲ្យទៅប្រជាពលរដ្ឋដែលគ្មានទីលំនៅក្នុងខេត្តបន្ទាយមានជ័យជាដាច់ខាត។ សម្រាប់អ្នកធ្វើប័ណ្ណចូលផ្សារថៃ ក្នុងម្នាក់ត្រូវបង់លុយ ២២០បាត ហើយពលករដែលត្រូវអាជ្ញាធរសៀមចាប់បញ្ជូនមកស្រុកកំណើតវិញ តាមច្រកប៉ោយប៉ែត ក្នុងមួយថ្ងៃៗរាប់ពាន់នាក់ ត្រូវនគរបាលអន្តោប្រវេសន៍គាបជំរិតឲ្យបង់ប្រាក់ប្រមាណ ២០០-៣០០បាត។
ប្រភពចំណូលទី២ គឺនៅចំណុចប៉ុស្តិ៍ត្រួតពិនិត្យបែបបទចេញប្រទេស និងបែបបទចូលក្នុងប្រទេស ដែលគ្រប់គ្រងដោយលោក ងិន លីណាហ្សាណូ គឺមានការជំរិតអ្នកកាន់លិខិតឆ្លងដែនចេញទៅក្រៅប្រទេសឲ្យបង់លុយក្នុងម្នាក់ ១០០បាត ហើយសម្រាប់អ្នកកាន់លិខិតឆ្លងដែនថ្នាក់តំបន់ ក្នុងម្នាក់ត្រូវបង់លុយ ៧០បាត ដែលក្នុងមួយថ្ងៃៗមានមនុស្សរាប់ពាន់នាក់ឆ្លងដែនតាមច្រកប៉ោយប៉ែត។ សម្រាប់រថយន្តដឹកទំនិញចូលក្នុងប្រទេស លោក សៅ ប៊ុនរិទ្ធ បានចាត់តាំងឲ្យលោក ទិត្យ សារិន ជាអ្នកប្រមូលលុយដែលក្នុងរថយន្តមួយគ្រឿង ត្រូវបង់ប្រាក់ថ្លៃក្បាលឡានចំនួន២០០បាត ដោយគ្មានការយោគយល់អ្វីឡើយ។
ប្រភពចំណូលទី៣ គឺបានមកពីចំណុចប៉ុស្តិ៍កណ្តាលដែលគេនិយមហៅថា ជាចំណុចច្បាមចល័ត ស្ថិតក្រោមការគ្រប់គ្រងដោយផ្ទាល់របស់លោក អ៊ុន កាថន គឺត្រង់ចំណុចនេះរថយន្តទេសចរណ៍ចេញចូលប្រទេសថៃ ក្នុងមួយរថយន្តត្រូវបង់លុយ ៦០០-១០០០បាត ក្នុងមួយខែ ហើយសម្រាប់ម៉ូតូចេញចូលប្រទេសសៀម ត្រូវបង់ប្រាក់ចំនួន ៣០០បាត សម្រាប់ម៉ូតូមួយគ្រឿង ហើយចំពោះរថយន្តដែលបានចេញចូលជាប់ជាប្រចាំ ហើយជាប់កាតព្វកិច្ចបង់លុយឲ្យមន្ត្រីនគរបាលអន្តោប្រវេសន៍មានប្រមាណ២៥០គ្រឿង ចំណែកម៉ូតូវិញមានប្រមាណ ៥៦០គ្រឿង។ ឃើញថាប្រាក់ចំណូលក្នុងមួយខែៗគ្រាន់តែចំណុចប៉ុស្តិ៍កណ្តាលមួយប៉ុណ្ណោះ មិនដឹងជាយកលុយទៅណាអស់ទេ ហើយបើថ្នាក់លើពិចារណាពីបញ្ហានេះ ហើយបង្វិលមកចូលជាថវិកាជាតិវិញ មិនដឹងជាធ្វើឲ្យនាយករដ្ឋមន្ត្រីសប្បាយចិត្តប៉ុណ្ណាទេ។
ប្រភពចំណូលទី៤ គឺត្រង់ចំណុចជួលដីឲ្យប្រជាពលរដ្ឋបង្កើតតូបលក់ដូរ គឺគ្រប់គ្រងដោយលោក ដួង ម៉ាន់ គឺសរុបទាំងអស់មាន១៧តូប ដែលក្នុងមួួយតូបត្រូវបង់ប្រាក់ ៥០០០-១០០០០បាត ក្នុងមួយខែ ហើយកន្លែងផ្ញើម៉ូតូ និងរត់ម៉ូតូគ្រប់គ្រងដោយលោក ឡឹក អូន ដែលអ្នករត់ម៉ូតូម្នាក់ត្រូវបង់ប្រាក់ ៣០០បាត ក្នុងមួយខែ ហើយម៉ូតូទាំងអស់មានចំនួន ៣១២គ្រឿង។ សម្រាប់អ្នកយកលុយពីរទេះរបស់កម្មករចេញចូលផ្សារថៃ គឺមានឈ្មោះ ម៉ៅ ម៉ុយ ជាអ្នកក្តោបក្តាប់ដោយក្នុងមួយរទេះមានការបង្ខំឲ្យបង់ប្រាក់ប្រមាណ ៥០-៣០០បាត ដែលក្នុងមួយថ្ងៃៗមានរាប់រយរទេះ។ ប្រភពចំណូលទី៥ គឺបានមកពីការឃុបឃិតឲ្យមានច្រករបៀងខុសច្បាប់នាំពលករឆ្លងដែនទៅកាន់ស្រុកសៀម ដែលក្នុងពលករម្នាក់ត្រូវបង់ប្រាក់ ៣០០បាត ហើយក្នុងមួយថ្ងៃៗ មានពលករចំណាកស្រុកដែលខុសច្បាប់រាប់ពាន់នាក់ ហើយបើអាចសរុបប្រាក់ចំណូលដែលបានមកពី៥ចំណុចខាងលើនេះ គេយល់ថាលោក សៅ ប៊ុនរិទ្ធ អាចយកមកអភិវឌ្ឍន៍មុខតំណែងដោយគ្មានឧបសគ្គ៕
No comments:
Post a Comment
yes