នៅពេលដែលខែទី១២បានឈានចូលមកដល់ ការរំជើបរំជួលក៏ចាប់ផ្តើមឡើង។ ហាងទំនិញធំៗជាច្រើនបានចាប់ផ្តើមដាក់តាំងដើមសាប៉ាំង (Sapin) និងរូបលោកតាណូអែលយ៉ាងព្រោងព្រាត។សាលារៀនមួយចំនួនក៏បានផ្តើមអង្គាសលុយពីសិស្សដើម្បីរៀបចំបុណ្យណូអែល។ មួកពណ៌ក្រហមក៏ត្រូវបានគេដាក់លក់ព្រោងព្រាត។ យុវវ័យក៏ផ្តើមរៀបគំរោងផ្សេងៗដើម្បីអបអរបុណ្យណូអែល។ សកម្មភាពដ៏គគ្រឹកគគ្រេងទាំងអស់នេះមាននិន្នាការកាន់តែកើនឡើងពីមួយឆ្នាំទៅមួយឆ្នាំ។ តើនេះមិនមែនជាការវង្វេងវប្បធម៌របស់ជនជាតិខ្មែរទេឬ?
គ្រាន់តែខែធ្នូចូលមកដល់ភ្លាម ការរំជើបរំជួលអំពីបុណ្យណូអែល (Noel) ឬ Christmas បានចាប់ផ្តើមនៅភ្នំពេញក៏ដូចជានៅទីប្រជុំជនដទៃទៀតដែរ។ ដើមសាប៉ាំងដែលរចនាដោយអំពូលភ្លើង និងក្រដាសពណ៌ភ្លឺផ្លេកអមដោយប្រអប់កាដូជាច្រើនផងត្រូវបានគេដាក់តាំងយ៉ាងព្រោងព្រាតនៅតាមហាងទំនិញធំៗ ឬនៅពីមុខក្រុមហ៊ុនអាជីវកម្ម ឬសណ្ឋាគារមួយចំនួន។ វាមិនចម្លែកទេប្រសិនបើហាងទំនិញ ឬក្រុមហ៊ុនទាំងនោះជារបស់ជនបរទេស ប៉ុន្តែ ជាទូទៅគឺជនជាតិខ្មែរជាអ្នកប្រព្រឹត្តដោយមិនបានពិចារណា។
នៅតាមសាលាឯកជនជាច្រើន គេបានផ្តើមរៃអង្គាសលុយពីសិស្សដើម្បីត្រៀមរៀបចំបុណ្យណូអែល។ ឪពុកម្តាយឬអាណាព្យាបាលមួយចំនួនក៏បានទិញមួកពណ៌ក្រហមដែលគេហៅថាមួកណូអែលមកបំពាក់ឲ្យកូន។ ពិធីករ ពិធីការិនីនៅតាមស្ថានីយ៍ទូរទស្សន៍ខ្លះ នៅពេលបុណ្យណូអែល បាននាំគ្នាស្លៀកពាក់សម្លៀកបំពាក់លោកតាណូអែលក៏មាន។ បុណ្យណូអែលហាក់កំពុងក្លាយជាពិធីបុណ្យកម្សាន្តសប្បាយរបស់យុវវ័យខ្មែរកាន់តែពេញនិយមឡើង។
ជាការពិតណាស់ ជនជាតិខ្មែរយើងជាទូទៅត្រូវគេសង្កេតឃើញថាហាក់ដូចជាឆាប់ទទួលយកវប្បធម៌បរទេសណាស់។ ជាក់ស្តែង ពលរដ្ឋខ្មែរភាគច្រើនដែលទៅរស់នៅឯបរទេសជាពិសេសអ្នកដែលទៅបរទេសតាំងពីនៅក្មេង ឬអ្នកដែលកើតនៅឯបរទេសតែម្តងតែងទទួលយកវប្បធម៌ប្រទេសនោះយ៉ាងឆាប់រហ័ស ហើយក៏ភ្លេចវប្បធម៌របស់ខ្លួនស្ទើរតែទាំងស្រុង។ ពួកគេនឹងលែងចេះនិយាយភាសាកំណើតរបស់ខ្លួន ហើយក៏មិនស្គាល់វប្បធម៌របស់ខ្លួនដែរ។ ខុសពីជនជាតិនៅជិតខាងយើងដែលទោះជាទៅដល់ទីណាគេនឹងចាក់ឫសវប្បធម៌គេនៅទីនោះ ហើយកូនចៅរបស់គេអាចនិយាយភាសាកំណើតបានយ៉ាងស្ទាត់ជំនាញ។ នេះសបញ្ជាក់ឲ្យឃើញថាជនជាតិខ្មែរហាក់ដូចជាខ្វះគ្រឹះរឹងមាំនៃវប្បធម៌ជាតិរបស់ខ្លួនដែលជាហេតុនាំឲ្យឆាប់ឈ្លក់វង្វេងវប្បធម៌វក់វីនឹងវប្បធម៌បរទេស។ កង្វះគ្រឹះរឹងមាំនៃវប្បធម៌ជាតិនេះហើយបានជាវប្បធម៌បរទេសបានចូលមកវាយលុកដល់ក្នុងប្រទេសតែម្តង។
អ្វីដែលគួរឲ្យសង្វេគថែមទៀតនោះគឺ មនុស្សចាស់បាននាំក្មេងឲ្យទទួលយកវប្បធម៌ដទៃដោយមិនដឹងខ្លួន។ ការរំជើបរំជួលនៃពិធីបុណ្យណូអែលគឺជាឧទាហរណ៍ជាក់ស្តែងមួយ។តាមពិត ណូអែលគឺជាពិធីបុណ្យសម្រាប់គ្រិស្តសាសនាសុទ្ធសាធ។ ប៉ុន្តែ ជនជាតិខ្មែរដែលកាន់ព្រះពុទ្ធសាសនាសោះបែរជានាំគ្នាប្រារព្ធពិធីនេះយ៉ាងព្រោងព្រាតទៅវិញ។ អ្វីដែលរឹតតែមិនយល់បំផុតនោះគឺ សាលារៀនដែលជាថ្នាលបណ្តុះគ្រាប់ពូជធនធានមនុស្សក្នុងវិស័យអប់រំ បែរជានាំក្មេងៗឲ្យឆ្កួតវង្វេងជាមួយនឹងការប្រារព្ធពិធីបុណ្យណូអែលដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ គេមិនដែលបានឃើញមានការចាប់អារម្មណ៍ពីសាធារណជន ម្ចាស់ហាងទំនិញ ឬយុវវ័យចំពោះពិធីបុណ្យព្រះពុទ្ធសាសនាធំៗដូចជាបុណ្យវិសាខបូជា ឬមាឃបូជានោះឡើយ។ ពិធីបុណ្យខួបកំណើត«Birth Day» ឬបុណ្យ«សង្សារ» ( Valentine Day) ក៏កំពុងពេញនិយម ណាស់ដែរសម្រាប់យុវវ័យសម័យបច្ចុប្បន្ន។
មានមូលហេតុច្រើនយ៉ាងដែលគេអាចលើកយកមកពន្យល់បញ្ហានេះបាន។ មូលហេតុចម្បងជាងគេគឺការមិនស្គាល់ខ្លួនឯងថា តើមានកំណើតមកពីណា ហើយត្រូវធ្វើដំណើរទៅណា? ម៉្លោះហើយឲ្យតែឃើញអ្វីប្លែកក៏ចេះតែចាប់យកដោយមិនបានពិចារណា។ ដោយសារតែឪពុកម្តាយខ្លះឬសង្គមទាំងមូលខ្វះមូលដ្ឋានគ្រឹះរឹងមាំនេះហើយបានជាគេបណ្តោយ ឬក៏ជួយជំរុញឲ្យកូនចៅជំនាន់ក្រោយដើរខុសផ្លូវកាន់តែឆ្ងាយ។ មូលហេតុសំខាន់មួយទៀតនោះគឺជម្លោះ នយោបាយដែលបាននាំប្រទេសជាតិឲ្យធ្លាក់ក្នុងសង្គ្រាមស៊ីវិលរ៉ាំរ៉ៃ រហូតដល់ទីបំផុតធ្លាក់ក្នុង របបវាលពិឃាតដ៏មហាឃោឃៅក៏ជាកត្តាធ្វើឲ្យជនជាតិខ្មែរជាច្រើនបាត់បង់មោទនភាពជាតិស្ទើរតែអស់រលីងដែរដោយសារការឈឺចាប់ហួសនិស្ស័យទាំងផ្លូវកាយ និងផ្លូវចិត្ត។ ទាំងនេះជាហានិភ័យដ៏ធំធេងសម្រាប់អនាគតសង្គមខ្មែរ។ ដូច្នេះ អ្នកតម្រង់ទិសសង្គមទាំងឡាយត្រូវពិចារណា និងរិះរកវិធីពង្រឹងវប្បធម៌ខ្មែរឲ្យបានរឹងមាំឡើងវិញ។ ការកសាងមោទនភាពជាតិរឹងមាំក្នុងចំណោមពលរដ្ឋខ្មែរក៏ជាបេសកកម្មមិនអាចមើលរំលងបានឡើយ។ បើមិនដូច្នោះទេ យុវជនខ្មែរស្រករក្រោយនឹងវង្វេងវក់វីដោយសារវប្បធម៌បរទេសនៅក្នុងសម័យសាកលភាវូបនីយកម្មនេះជាមិនខានឡើយ៕
RFI
នៅតាមសាលាឯកជនជាច្រើន គេបានផ្តើមរៃអង្គាសលុយពីសិស្សដើម្បីត្រៀមរៀបចំបុណ្យណូអែល។ ឪពុកម្តាយឬអាណាព្យាបាលមួយចំនួនក៏បានទិញមួកពណ៌ក្រហមដែលគេហៅថាមួកណូអែលមកបំពាក់ឲ្យកូន។ ពិធីករ ពិធីការិនីនៅតាមស្ថានីយ៍ទូរទស្សន៍ខ្លះ នៅពេលបុណ្យណូអែល បាននាំគ្នាស្លៀកពាក់សម្លៀកបំពាក់លោកតាណូអែលក៏មាន។ បុណ្យណូអែលហាក់កំពុងក្លាយជាពិធីបុណ្យកម្សាន្តសប្បាយរបស់យុវវ័យខ្មែរកាន់តែពេញនិយមឡើង។
ជាការពិតណាស់ ជនជាតិខ្មែរយើងជាទូទៅត្រូវគេសង្កេតឃើញថាហាក់ដូចជាឆាប់ទទួលយកវប្បធម៌បរទេសណាស់។ ជាក់ស្តែង ពលរដ្ឋខ្មែរភាគច្រើនដែលទៅរស់នៅឯបរទេសជាពិសេសអ្នកដែលទៅបរទេសតាំងពីនៅក្មេង ឬអ្នកដែលកើតនៅឯបរទេសតែម្តងតែងទទួលយកវប្បធម៌ប្រទេសនោះយ៉ាងឆាប់រហ័ស ហើយក៏ភ្លេចវប្បធម៌របស់ខ្លួនស្ទើរតែទាំងស្រុង។ ពួកគេនឹងលែងចេះនិយាយភាសាកំណើតរបស់ខ្លួន ហើយក៏មិនស្គាល់វប្បធម៌របស់ខ្លួនដែរ។ ខុសពីជនជាតិនៅជិតខាងយើងដែលទោះជាទៅដល់ទីណាគេនឹងចាក់ឫសវប្បធម៌គេនៅទីនោះ ហើយកូនចៅរបស់គេអាចនិយាយភាសាកំណើតបានយ៉ាងស្ទាត់ជំនាញ។ នេះសបញ្ជាក់ឲ្យឃើញថាជនជាតិខ្មែរហាក់ដូចជាខ្វះគ្រឹះរឹងមាំនៃវប្បធម៌ជាតិរបស់ខ្លួនដែលជាហេតុនាំឲ្យឆាប់ឈ្លក់វង្វេងវប្បធម៌វក់វីនឹងវប្បធម៌បរទេស។ កង្វះគ្រឹះរឹងមាំនៃវប្បធម៌ជាតិនេះហើយបានជាវប្បធម៌បរទេសបានចូលមកវាយលុកដល់ក្នុងប្រទេសតែម្តង។
អ្វីដែលគួរឲ្យសង្វេគថែមទៀតនោះគឺ មនុស្សចាស់បាននាំក្មេងឲ្យទទួលយកវប្បធម៌ដទៃដោយមិនដឹងខ្លួន។ ការរំជើបរំជួលនៃពិធីបុណ្យណូអែលគឺជាឧទាហរណ៍ជាក់ស្តែងមួយ។តាមពិត ណូអែលគឺជាពិធីបុណ្យសម្រាប់គ្រិស្តសាសនាសុទ្ធសាធ។ ប៉ុន្តែ ជនជាតិខ្មែរដែលកាន់ព្រះពុទ្ធសាសនាសោះបែរជានាំគ្នាប្រារព្ធពិធីនេះយ៉ាងព្រោងព្រាតទៅវិញ។ អ្វីដែលរឹតតែមិនយល់បំផុតនោះគឺ សាលារៀនដែលជាថ្នាលបណ្តុះគ្រាប់ពូជធនធានមនុស្សក្នុងវិស័យអប់រំ បែរជានាំក្មេងៗឲ្យឆ្កួតវង្វេងជាមួយនឹងការប្រារព្ធពិធីបុណ្យណូអែលដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ គេមិនដែលបានឃើញមានការចាប់អារម្មណ៍ពីសាធារណជន ម្ចាស់ហាងទំនិញ ឬយុវវ័យចំពោះពិធីបុណ្យព្រះពុទ្ធសាសនាធំៗដូចជាបុណ្យវិសាខបូជា ឬមាឃបូជានោះឡើយ។ ពិធីបុណ្យខួបកំណើត«Birth Day» ឬបុណ្យ«សង្សារ» ( Valentine Day) ក៏កំពុងពេញនិយម ណាស់ដែរសម្រាប់យុវវ័យសម័យបច្ចុប្បន្ន។
មានមូលហេតុច្រើនយ៉ាងដែលគេអាចលើកយកមកពន្យល់បញ្ហានេះបាន។ មូលហេតុចម្បងជាងគេគឺការមិនស្គាល់ខ្លួនឯងថា តើមានកំណើតមកពីណា ហើយត្រូវធ្វើដំណើរទៅណា? ម៉្លោះហើយឲ្យតែឃើញអ្វីប្លែកក៏ចេះតែចាប់យកដោយមិនបានពិចារណា។ ដោយសារតែឪពុកម្តាយខ្លះឬសង្គមទាំងមូលខ្វះមូលដ្ឋានគ្រឹះរឹងមាំនេះហើយបានជាគេបណ្តោយ ឬក៏ជួយជំរុញឲ្យកូនចៅជំនាន់ក្រោយដើរខុសផ្លូវកាន់តែឆ្ងាយ។ មូលហេតុសំខាន់មួយទៀតនោះគឺជម្លោះ នយោបាយដែលបាននាំប្រទេសជាតិឲ្យធ្លាក់ក្នុងសង្គ្រាមស៊ីវិលរ៉ាំរ៉ៃ រហូតដល់ទីបំផុតធ្លាក់ក្នុង របបវាលពិឃាតដ៏មហាឃោឃៅក៏ជាកត្តាធ្វើឲ្យជនជាតិខ្មែរជាច្រើនបាត់បង់មោទនភាពជាតិស្ទើរតែអស់រលីងដែរដោយសារការឈឺចាប់ហួសនិស្ស័យទាំងផ្លូវកាយ និងផ្លូវចិត្ត។ ទាំងនេះជាហានិភ័យដ៏ធំធេងសម្រាប់អនាគតសង្គមខ្មែរ។ ដូច្នេះ អ្នកតម្រង់ទិសសង្គមទាំងឡាយត្រូវពិចារណា និងរិះរកវិធីពង្រឹងវប្បធម៌ខ្មែរឲ្យបានរឹងមាំឡើងវិញ។ ការកសាងមោទនភាពជាតិរឹងមាំក្នុងចំណោមពលរដ្ឋខ្មែរក៏ជាបេសកកម្មមិនអាចមើលរំលងបានឡើយ។ បើមិនដូច្នោះទេ យុវជនខ្មែរស្រករក្រោយនឹងវង្វេងវក់វីដោយសារវប្បធម៌បរទេសនៅក្នុងសម័យសាកលភាវូបនីយកម្មនេះជាមិនខានឡើយ៕
RFI
No comments:
Post a Comment
yes