អ្នកស្រីង៉ែត ឃុន(ឆ្វេង)ធ្លាប់ត្រូវនគរបាលវាយបែកក្បាលនិងអ្នកបឹងកក់ផ្សេងទៀត
សុំអង្វរកឲ្យទូតអាមេរិកជួយរឿងដីធ្លី
ប្រជាពលរដ្ឋកម្ពុជាស្ទើរតែគ្រប់គ្នាសុទ្ធតែដឹងនូវសុភាសិតមួយ ឃ្លាថា៖«សាមគ្គីរស់ បែកបាក់សាមគ្គីស្លាប់»។ បន្ទាប់ពីសម័យអង្គរដួលរលំ នៅចុងសតវត្សរ៍ទី១២ ប្រទេសកម្ពុជា បានក្លាយជា«ជាតិបាត់បង់»មួយ ហើយវានៅតែជាប់ដានរហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ។
ជាតិយើង មានការបែកបាក់គ្នាខ្លាំងខាងនយោបាយ។ រដ្ឋាភិបាល និងក្រុមប្រឆាំង កំពុងតែលាបពណ៌ដាក់គ្នា និងមានអាកប្បកិរិយាអវិជ្ជមានដាក់គ្នាយ៉ាងខ្លាំង។ ទង្វើនេះ កំពុងតែរារាំងដល់ការអភិវឌ្ឍប្រទេស។ ជំនួសឲ្យការដើរទៅមុខ វាបែរជាបន្តទាញឲ្យដើរថយក្រោយមកវិញ។ ខ្ញុំជឿថា កម្ពុជាជាប្រទេសមួយបាត់បង់យ៉ាងខ្លាំង។ វាមើលឃើញយ៉ាងច្បាស់ថា ពលរដ្ឋប្រទេសនេះ បានបាត់បង់លទ្ធភាព ក្នុងការជឿទុកចិត្តគ្នា។ ពួកគេបានបាត់បង់លទ្ធភាព ក្នុងការជឿលើខ្លួនឯងផងដែរ នៅពេលនិយាយដល់ការទទួលស្គាល់ ពីបញ្ហារបស់កម្ពុជា និងការដោះស្រាយបញ្ហានោះ។ ជាងនេះទៅទៀត ពួកគេ បានបាត់បង់លទ្ធភាពក្នុងការគិតពីអ្វី ដែលខ្លួនអាចធ្វើរួមគ្នា ដើម្បីធ្វើឲ្យប្រទេសខ្លួន កាន់តែល្អប្រសើរ។
តើពលរដ្ឋកម្ពុជា ជឿទុកចិត្តគ្នាទេ? ចម្លើយសាមញ្ញថា គឺគ្មានទេ។ យើងបានជួបប្រទះប្រព័ន្ធនយោបាយជាច្រើន តែសុទ្ធតែបរាជ័យទាំងអស់។ មានមូលហេតុជាច្រើន ចំពោះបញ្ហានេះ ប៉ុន្តែមានមូលហេតុមួយ គឺការមិនរួបរួមគ្នាក្នុងសង្គម។
តាម ក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវ បានឲ្យដឹងថា ការរួបរួមគ្នាក្នុងសង្គម មានន័យថា គឺជា«លទ្ធភាពរបស់សង្គមក្នុងការទទួលស្គាល់ព្រមគ្នាថា ពលរដ្ឋរបស់ខ្លួនទាំងអស់មានសិទ្ធិស្មើៗគ្នា និងទទួលស្គាល់ គោរព និងវាយតម្លៃ ពីភាពខ្វែងគំនិតគ្នា»។ មានន័យថា ការរួបរួមគ្នាក្នុងសង្គម គឺសំខាន់ខ្លាំងណាស់ ចំពោះសុខុមាលភាពរបស់ប្រទេសនេះ។ ជម្លោះក្នុងប្រទេសជាច្រើនផ្ដើមចេញពីការខ្វះការរួបរួមគ្នា ក្នុងសង្គមនេះឯង។ អតីតសម្ដេចឪយើងគឺព្រះបាទនរោត្ដម សីហនុ ព្រះអង្គទ្រង់ក៏ទទួលស្គាល់ពីសារៈសំខាន់ នៃធាតុដ៏សំខាន់នេះផងដែរ។ សម្រាប់រយៈពេលពីរបីទសវត្សរ៍ចុងក្រោយនៃជីវិតរបស់ទ្រង់ ព្រះអង្គទ្រង់បានខិតខំអស់ពីព្រះកាយពលក្នុងការនាំមកនូវការរួប រួមគ្នាខាងនយោបាយដល់សង្គមកម្ពុជា។ ក្នុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៧០-៨០ និង១៩៩០ នៅពេលកម្ពុជាជាប់ផុងក្នុងជម្លោះដ៏ព្រៃផ្សៃ ជាតិដ៏ស្លូតបូត និងតូចមួយនេះ ស្ទើរតែរលាយបាត់ពីផែនទីពិភពលោកទៅហើយ។ ព្រះបាទនរោត្ដម សីហនុ អាចបង្រួបបង្រួមកម្ពុជាបាន។ ព្រះអង្គ បានផ្ដួចផ្ដើមនូវចលនាមួយ សម្រាប់ការរួបរួមសង្គម និងនយោបាយ តែឥឡូវនេះ ព្រះអង្គលែងគង់ប្រថាប់នៅជាមួយយើងទៀតហើយ។
ដូច្នេះ តើអ្នកណាគួររក្សាកេរដំណែលសម្ដេចឪ និងធ្វើឲ្យកម្ពុជាក្លាយជាសង្គមបង្រួបបង្រួមគ្នាមួយបាន?
ទីមួយៈ រដ្ឋាភិបាល និងអង្គការសង្គមស៊ីវិលធំៗរបស់យើង មានសិទ្ធិអំណាចប្រើប្រាស់ធនធាន និងឧបករណ៍សង្គមទាំងអស់។ ដូច្នេះ វាត្រូវតែមានការទទួលខុសត្រូវក្នុងការកសាង និងរក្សាវប្បធម៌បង្រួបបង្រួមគ្នា។ វាមានកាតព្វកិច្ចក្នុងការបង្កើតបរិយាកាសមួយដែលពលរដ្ឋ កម្ពុជាគ្រប់រូប មិនថា មានទំនាក់ទំនងសង្គម នយោបាយ ឬក៏សាសនានោះទេ គឺត្រូវតែរួមបញ្ចូលគ្នា។
ទីពីរៈ គ្រប់ក្រុមអ្នកនយោបាយទាំងអស់ត្រូវតែដឹងថា បើពួកគេមិនអាចធ្វើការជាមួយគ្នាបានទេ ពួកគេនឹងក្លាយជាឃាតកសម្លាប់ជាតិខ្លួនឯង។ ពួកគេគឺជាអ្នកដែលអាចធ្វើឲ្យប្រទេសខ្លួន ក្លាយជាជាតិមួយ ដែលមានការបាត់បង់។
ជាអកុសល ជំនួសឲ្យការយកចិត្តទុកដាក់ ស្រឡាញ់ និងគោរពគ្នា អ្នកនយោបាយជាច្រើន បានសាបព្រោះមនោគមន៍វិជ្ជាស្អប់ខ្ពើមគ្នា ខឹងគ្នា និងបែកបាក់គ្នាដើម្បីកេងចំណេញខាងនយោបាយ។
ចុងក្រោយបំផុត គឺសាសនា ដែលជាអង្គការសង្គមមួយ ទទួលបានការគោរពបំផុតនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា ដែលបានធ្វើឲ្យសមាជិកសង្គម ស្គាល់ពីអត្តសញ្ញាណ និងពីអ្វីជារបស់ខ្លួន។ តាមរយៈនិយម ក្រមសីលធម៌ និងការដឹកនាំស្មារតីទាំងនេះ វានឹងជួយជំរុញឲ្យមានការសម្របសម្រួលគ្នាការសហការគ្នា និងការបង្រួបបង្រួមគ្នានៅក្នុងសមាជិកទាំងនេះ។
តើរដ្ឋាភិបាល ត្រូវធ្វើអ្វីខ្លះ ដើម្បីធ្វើឲ្យពលរដ្ឋកម្ពុជារួបរួមគ្នា? តើអ្នកនយោបាយ កំពុងធ្វើអ្វីខ្លះ ដើម្បីបង្កើតវប្បធម៌បង្រួបបង្រួមគ្នា? និងតើសាសនាអាចធ្វើអ្វីខ្លះ ដើម្បីព្យាបាល និងបណ្ដុះពូជនៃការស្រឡាញ់រាប់អានគ្នា អាណិតអាសូរគ្នា និងគោរពគ្នាទៅវិញទៅមក ដែលជាលទ្ធផលទទួលបាននូវទំនុកចិត្តគ្នាមួយនៅក្នុងសង្គម? ។
No comments:
Post a Comment
yes