ដោយ ខែ សុណង
មន្ត្រីអង្គការមិនមែនរដ្ឋាភិបាលធ្វើការលើវិស័យអប់រំ បានសម្ដែងការសោកស្ដាយ ចំពោះការបាត់បង់សិទ្ធិទទួលបានការអប់រំរបស់កុមារកូនចៅពលរដ្ឋនៅក្នុងសហគមន៍បុរីកីឡា។
៤-មករា-២០១២៖ កុមារីទាំងនេះកំពុងសម្លឹងរកសៀវភៅសិក្សាក្រោមគំនរបាក់បែក បន្ទាប់ពីគ្រឿងចក្រក្រុមហ៊ុន ផានអ៊ីមិច ឈូសកម្ទេចផ្ទះនាងអស់។
ការខកខានមិនបានរៀនសូត្ររបស់កុមារទាំងនោះ បន្ទាប់ពីរដ្ឋាភិបាលបានយកទីតាំងដែលពួកគេកំពុងរស់នៅ ធ្វើតំបន់អភិវឌ្ឍន៍ ហើយដោះដូរឲ្យទៅរស់នៅទីតាំងថ្មី ដែលមានចម្ងាយប្រមាណ៥០គីឡូម៉ែត្រពីទីក្រុងភ្នំពេញនោះ។
អតីតពលរដ្ឋសហគមន៍បុរីកីឡា ដែលរដ្ឋាភិបាលដោះដូរឲ្យទៅរស់នៅក្បែរជើងភ្នំឧត្ដុង្គ គឺស្ថិតនៅក្នុងភូមិស្រះពោធិ៍ ឃុំផ្សារដែក ស្រុកពញាឮ ខេត្តកណ្ដាល កំពុងអស់សង្ឃឹមចំពោះអនាគតកូនចៅរបស់ពួកគេ ដែលបច្ចុប្បន្នមិនបានទៅរៀន។
អតីតអ្នកបុរីកីឡា លោក អ៊ុំ អារុណ បានថ្លែងកាលពីថ្ងៃទី២១ មិថុនា ថា កុមារមកពីបុរីកីឡាជាច្រើន រួមទាំងកូនៗរបស់លោកផង មិនបានចូលរៀនទេ រហូតមកដល់ថ្ងៃនេះ។ លោកថា ហេតុផលសំខាន់នោះ ចាប់តាំងពីអាជ្ញាធររដ្ឋាភិបាលយកពួកគាត់មករស់នៅតំបន់នេះ ពួកគាត់រស់នៅក្រោមតង់កៅស៊ូប្រក់ជាដំបូល ពុំទាន់ឃើញមានការបែងចែកកម្មសិទ្ធិដីធ្លី ត្រង់ណាជាក់លាក់ដល់ពួកគាត់នៅឡើយ។
លោក អ៊ុំ អារុណ៖ «គ្រួសារដែលនៅក្នុងតង់នោះ ដូចអត់បានចូលរៀន វាអត់មានផ្ទះអ៊ីចឹងណា។ សូម្បីទៅចុះឈ្មោះសាលា ក៏គេមិនឲ្យផង ព្រោះអីគេថា យើងមិនទាន់មានផ្ទះដីពិតប្រាកដអ៊ីចឹង។ វាពិបាកទាំងចុះឈ្មោះ។ បើថាបើឲ្យចូលសាលាពិតប្រាកដ អាណោចអាធ័មមែន នៅក្នុងតង់ហ្នឹង។ អត់ទាន់មានគ្រួសារណាមួយ បានកូនចូលសាលាផង។ សម័យនេះ គេត្រូវការក្មេងរៀនសូត្រចេះដឹង ដល់ពេលគ្នាអត់បានចូលសាលាអញ្ចឹង ខ្ញុំដូចជាអាណិត ហើយអាណោចអាធ័មមែនទែន។ សូម្បីកូនខ្ញុំនែ ខ្ញុំកំពុងបារម្ភគ្នា វាធំដឹងក្ដីទៅ មិនដឹងយ៉ាងម៉េច បើអត់ទាន់មានផ្ទះ»។
រដ្ឋាភិបាលបានប្រគល់តំបន់បុរីកីឡាទៅឲ្យក្រុមហ៊ុន ផានអ៊ីម៉ិច អភិវឌ្ឍន៍ជាផ្ទះល្វែងតម្លៃរាប់លានដុល្លារសម្រាប់លក់តាំងពីឆ្នាំ២០០៣។
កងកម្លាំងសមត្ថកិច្ចចម្រុះ និងសន្តិសុខក្រុមហ៊ុន ផានអ៊ីមិច កាលពីថ្ងៃទី៣ ខែមករា ឆ្នាំ២០១២ បានប្រើគ្រឿងចក្រឈូសកម្ទេចផ្ទះប្រជាពលរដ្ឋប្រមាណ ៣០០គ្រួសារ ក្នុងសហគមន៍បុរីកីឡា ហើយដឹកពួកគាត់ទៅទីតាំងថ្មី នៅតំបន់ទួលសម្បូរ ក្នុងខណ្ឌដង្កោ និងមួយចំនួនទៀត ទៅក្បែរជើងភ្នំឧត្ដុង្គ គឺស្ថិតនៅក្នុងស្រុកពញាឮ ខេត្តកណ្ដាល។
ទីតាំងថ្មីនោះហើយ ដែលផ្ដល់នូវការលំបាកដល់ពួកគាត់។
ស្ត្រីអតីតអ្នកបុរីកីឡាម្នាក់ទៀត បានឲ្យដឹងថា អាណាព្យាបាលមិនបានឲ្យកូនទៅរៀនទេ ដោយសារតែក្ដីបារម្ភដោយខ្លួនឯង។ ក្ដីបារម្ភនោះគឺ ដោយសារតែគោលនយោបាយដែលរដ្ឋាភិបាលបានផ្ដល់ឲ្យពួកគាត់ទៅរស់នៅតំបន់ថ្មីនោះ ពុំទាន់មានការបែងចែកដីឲ្យពួកគាត់ច្បាស់លាស់នៅឡើយ។ ហើយអាជ្ញាធរក៏មិនទាន់បានចេញលិខិតសម្គាល់ដែរ។ ដូច្នេះ ពេលពួកគេទៅសុំសាលាចូលរៀន គេតែងបដិសេធ។
ស្ត្រីអតីតអ្នកបុរីកីឡា៖ «ក្មេងៗភាគខ្លះ បានទៅរៀន ភាគខ្លះអត់។ និយាយទៅ អត់បានទៅរៀនច្រើនជាង។ អត់បានដីបានធ្លីអីចឹង ក្មេងទៅរៀនទៅ ខ្លាចអត់បានដីនៅហ្នឹងអីចឹង។ ហើយអត់មានទីលំនៅពិតប្រាកដ។ បើយើងដឹងថា ខ្លួនយើងបានទីលំនៅពិតប្រាកដ បានអាចឲ្យកូនបានចូលរៀនចូលអីនឹងគេ»។
តំណាងពលរដ្ឋសហគមន៍បុរីកីឡា លោក ទូច ខន បានអះអាងថា មានកុមារតិចតួចណាស់ដែលមានវាសនាបានរៀនសូត្រ ដោយសារតែសប្បុរសជន និងអង្គការមនុស្សធម៌ជួយពួកគេតែប៉ុណ្ណោះ។
លោក ទូច ខន៖ «ក្មេងរៀននៅទីនេះបានតែ១៥នាក់។ ១៥នាក់នោះ ដោយសារបវរកញ្ញា តៃវ៉ាន់ គាត់ជួយជាកង់ ១៥គ្រឿង រៀននៅខាងកើតភ្នំ ចេញពីហ្នឹងទៅប្រហែលជាដី ៣គីឡូ។ ក្រៅពីហ្នឹង បានរៀនទៅរៀនខាងកន្លែង យេស៊ូ។ ក្មេងតូចៗ រៀនមត្តេយ្យរៀនអីចឹងទៅ ប្រហែលជា ២៥នាក់។ ក្រៅពីហ្នឹងទៀត គាត់ទៅតាមម្ដាយទៅរៀននៅភ្នំពេញ»។
នៅក្នុងច្បាប់រដ្ឋធម្មនុញ្ញ ជំពូកទី៦ អំពីការអប់រំ វប្បធម៌ និងសង្គមកិច្ច ត្រង់មាត្រា៦៦ បានចែងថា រដ្ឋកសាងប្រព័ន្ធអប់រំមួយពេញលេញ និងឯកភាពនៅទូទាំងប្រទេស ដែលធានាឲ្យបាននូវគោលការណ៍សេរី ខាងសិក្សាធិការ និងគោលការណ៍សមភាពក្នុងការអប់រំ ដើម្បីឲ្យប្រជាពលរដ្ឋគ្រប់រូប មានភ័ព្វសំណាងគ្រប់គ្រាន់ស្មើគ្នា ក្នុងការកសាងជីវិត។
មាត្រា៦៨ ចែងថា រដ្ឋផ្ដល់កិច្ចការអប់រំផ្នែកបឋម និងមធ្យមសិក្សា នៅសាលារៀនសាធារណៈ សម្រាប់ប្រជាពលរដ្ឋគ្រប់រូប ដោយឥតបង់ថ្លៃ។ ហើយប្រជាពលរដ្ឋត្រូវបានទទួលការអប់រំយ៉ាងតិចប្រាំបួនឆ្នាំ។
បើទោះបីជាមានការធានាដោយរដ្ឋធម្មនុញ្ញយ៉ាងនេះក្ដី ក៏គេសង្កេតឃើញថា ប្រជាជនកម្ពុជាមិនទាន់ទទួលបានការអប់រំពេញលេញនៅឡើយ ដោយសារតែកុមារគ្រប់អាយុចូលសិក្សាមួយចំនួន បានបាត់បង់ឱកាសរបស់ខ្លួន និងបានបោះបង់ការសិក្សានៅពាក់កណ្ដាលទី ដោយសារតែស្ថានភាពវិវាទដីធ្លី។
ប្រធានសមាគមគ្រូបង្រៀនកម្ពុជាឯករាជ្យ លោក រ៉ុង ឈុន មានមតិថា ទីតាំងថ្មីដែលរដ្ឋាភិបាលដោះដូរឲ្យពលរដ្ឋនោះ គួរតែរៀបចំហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធត្រឹមត្រូវ ដែលក្នុងនោះ មានទាំងមន្ទីរពេទ្យ និងសាលារៀនជាពិសេស ដើម្បីធានាឲ្យបាននូវការអប់រំ ឲ្យស្របទៅនឹងគោលដៅសហស្សវត្សកម្ពុជា ព្រមទាំងផែនការជាតិអប់រំសម្រាប់ទាំងអស់គ្នា។
លោក រ៉ុង ឈុន៖ «ជាគោលការណ៍ ត្រូវតែមានមន្ទីរពេទ្យ មានសាលារៀន មានទឹក មានភ្លើង មានផ្លូវ មានផ្ទះនៅ មិនមែនយកប្រជាពលរដ្ឋទៅចាក់ចោលអត់មានអ្វីទាំងអស់នោះទេ។ ហើយអាជ្ញាធរដែលឆ្លើយថា អូ! ពួកគាត់មានទីលំនៅមិនពិតប្រាកដ មិនហ៊ានចុះឈ្មោះឲ្យគាត់ចូលរៀន អាហ្នឹងវាខុសមួយទៀត។ តាមការពិត គាត់សុំចុះឈ្មោះ ត្រូវតែចុះឈ្មោះឲ្យគាត់បានបន្តការសិក្សា។ ហើយបើសិនជាធ្វើតែរបៀបនេះ ផែនការសហស្សវត្សរបស់រដ្ឋាភិបាលថានឹងទទួលបានការអប់រំសម្រាប់ទាំងអស់គ្នាយ៉ាងតិច៩ឆ្នាំកម្រិតមូលដ្ឋាន មិនទទួលបានជោគជ័យទេ នៅបំណាច់ឆ្នាំ២០១៥ នេះ»។
យ៉ាងណាក៏ដោយ រដ្ឋមន្ត្រីក្រសួងអប់រំ យុវជន និងកីឡា លោក អ៊ឹម សិទ្ធី ធ្លាប់មានប្រសាសន៍ថា ដើម្បីជម្រះនូវឧបសគ្គនានា ក្រសួងបានជំរុញឲ្យមនុស្សទទួលបានការអប់រំទាំងអស់គ្នា។ លោកថា មានមនុស្សចំនួន ៣លាន៥សែននាក់ កំពុងទទួលបានការអប់រំនៅកម្ពុជា។ ចាប់តាំងពីកុមារតូច នៅក្នុងមត្តេយ្យ ទៅដល់បឋម មធ្យមបឋមភូមិ មធ្យមទុតិយភូមិ ឡើងទៅដល់ថ្នាក់ឧត្ដមសិក្សា។
របាយការណ៍សកលលោកតាមដានការអប់រំសម្រាប់ទាំងអស់គ្នា របស់អង្គការអប់រំវិទ្យាសាស្ត្រ និងវប្បធម៌ នៃអង្គការសហប្រជាជាតិ (UNESCO) បានសរសេរថា រដ្ឋាភិបាលភាគច្រើន យកចិត្តទុកដាក់តិចតួច ក្នុងការប្រមូលទិន្នន័យឲ្យបានល្អ ទាក់ទងនឹងអ្នកបាត់បង់ឱកាសបំផុតមួយចំនួន ដូចជា កុមារលក់កម្លាំងពលកម្ម ជនពិការ និងកុមាររស់នៅក្នុងសំណង់អានាធិបតេយ្យ ឬតំបន់ដាច់ស្រយាល។
របាយការណ៍ដដែលបានសរសេរថា ការចាប់ផ្ដើមនៅក្នុងគ្រួសារក្រីក្របំផុតចំនួន ២០% នៅប្រទេសកម្ពុជា បង្កើតឲ្យមានការប្រឈមយ៉ាងខ្លាំង ទៅនឹងការធ្លាក់ចុះនៃការទទួលបានការអប់រំរយៈពេលតិចជាង ៤ឆ្នាំ មានន័យថា បញ្ហាកង្វះការអប់រំក្នុងចំណោមប្រជាជនក្រីក្រ កើនឡើងទ្វេដងនៃមធ្យមភាគថ្នាក់ជាតិ៕
No comments:
Post a Comment
yes