សូមស្វាគមន៏ការចូលមកកាន់គេហទំព័ររបស់យើងខ្ញុំ​!!!​Welcome to ckn-media.blogspot.com Website !!!​គេហទំព័រ ckn-media.blogspot.com ផ្តល់ព័ត៌មានពិតឥតលំអៀង រហ័សទាន់ចិត្ត ដែលលោកអ្នកជឿទុកចិត្ត / លោកអ្នកអាចទាក់ទងមកកាន់គេហទំព័ររបស់យើងខ្ញុំបានតាមរយៈ Email: cknkhmer@gmail.com សូមអរគុណ !!!

Thursday, August 23, 2012

ផន ផា រើស​អេតចាយ​ដើម្បី​ការ​​សិក្សា


និស្សិត​ឆ្នាំ​ទី៣ ផ្នែក​ទីផ្សារ នៃ​វិទ្យាស្ថាន​អភិវឌ្ឍន៍​អាស៊ី​សច្ចៈ បាន​ប្រាប់​ថា ប្អូន​ធ្លាប់​​ដើរ​រើស​អេតចាយ​យក​ទៅ​លក់ ដើម្បី​ផ្គត់ផ្គង់​ការ​រៀន​សូត្រ។ ការ​ដែល​ប្អូន​ធ្លាក់​ខ្លួន​រើស​អេតចាយ ក៏​ព្រោះ​តែ​ម្ដាយ​ឪពុក​របស់​ប្អូន​មិន​មាន​លទ្ធភាព​​​​​​ផ្ដល់​ប្រាក់​ឲ្យ ប្អូន​ក្នុង​ការ​រៀន​សូត្រ។
និស្សិត​ឆ្នាំ​ទី៣ និង ​ជា​ក្មេងវត្តបទុមវតី បាន​រៀប​រាប់​ពី​ជីវិត​របស់​ខ្លួន​ឲ្យ Sabay ដឹង​ថា ប្អូន​មាន​​ឈ្មោះ ផន ផា មាន​ស្រុក​កំណើត​នៅ ភូមិព្រហូត ​​ឃុំ​ត្រពាំងស្រែ ស្រុកមេសាង ខេត្ត ព្រៃវែង ។ ឪពុក​ម្ដាយ​របស់​​ប្អូន​គឺ​ជាកសិករ មិន​ចេះ​អក្សរ និង ​មាន​ជីវភាព​ក្រីក្រណាស់។ ប្អូន​គឺ​ជា​កូន​ទី២ ក្នុង​ចំណោមបង​ប្អូន៥នាក់ ​ប្រុស៣ ស្រី២។ ក្នុង​ចំណោម​បងប្អូន​របស់​ប្អូន​ទាំង​អស់ គឺ​មាន​តែ​ប្អូន​ម្នាក់​គត់ដែល​បានរៀន​​ចប់ថ្នាក់​បាក់ឌុប។
ស្ថិត​ក្នុង​វ័យ ​២៤ឆ្នាំ ​សម្បុរ​សណ្ដែកបាយ​ និង មាន​រូបរាង​ស្គម​បន្តិច ផន ផា បាន​រៀប​រាប់​ឲ្យ​ដឹង​ទៀត​ថា ​ប្អូន​បាន​​ចូល​រៀន​នៅសាលា​ បឋមសិក្សា​ព្រហូត​។ បន្ទាប់​ពី​បញ្ចប់​ថ្នាក់​បឋម​សិក្សា ប្អូន​បាន​បន្ត​ទៅ​​រៀននៅ​ អនុវិទ្យាល័យ​កណ្ដាល​មានជ័យ​។ បន្ទាប់​ពី​បញ្ចប់​ថ្នាក់​អនុវិទ្យាល័យ ប្អូន​បាន​បន្ត​ទៅ​រៀន​នៅ​ វិទ្យាល័យ​មេសាង​។ ក្រុម​គ្រួសារ​របស់​ប្អូន ដែល​ប្រកបរបរ​ជា​កសិករ​លើ​ដីស្រែ​បន្តិចបន្តួចស្ទើរ​ហូប​មិន​គ្រប់គ្រាន់ផង បាន​ជំរុញ​ឲ្យ​ប្អូន​ត្រូវ​ទៅ​​រើសលាមក​​សត្វ​គោ ឬ ក្របី​នៅ​តាម​វាល​ស្រែ​យក​មក​​ហាល​ឲ្យ​ស្ងួត ទុក​លក់​ឲ្យ​អ្នក​ភូមិ​ ដើម្បី​បាន​​ប្រាក់​ទិញ​​សម្ភារៈ​សិក្សា និង ​ខោ​អាវ​សម្រាប់​ស្លៀក​ពាក់។

ប្អូន​បាន​បញ្ចប់​ថ្នាក់​បាក់​ឌុប​​នៅ​​ឆ្នាំ២០០៩ ដោយ​ទទួល​បាន​និទ្ទេស E ប៉ុន្តែ​​ប្អូនមិន​​ទាន់​បាន​ចូល​រៀន​មហាវិទ្យាល័យ​ភ្លាមៗ​នោះ​ទេ។ ប្អូន​បាន​ព្យាយាម​ស្នើសុំ​អាហារូបករណ៍ដែរ ពី​ថ្នាក់​ដឹកនាំ​មួយ​ចំនួន តាម​រយៈអាជ្ញាធរ​នៅ​ក្នុង​​​ភូមិ​ឃុំ​​របស់​ប្អូន ប៉ុន្តែត្រូវ​បរាជ័យ​រហូត។ ប៉ុន្តែ​ការ​ព្យាយាមមិន​ចុះ​ចាញ់​​​របស់​ប្អូនបានសម្រេចដូច​ប្រាថ្នា ដោយប្អូន​ត្រូវ​បាន​គេ​ផ្តល់​​​អាហារ​រូបករណ៍​ទៅ​​សិក្សា​នៅ​សាកលវិទ្យាល័យ​ឯកជន​មួយនៅរាជធានី​ភ្នំពេញ។ ប្អូន​បាន​​​ចាប់​យក​ជំនាញ​ច្បាប់នៅពេលនោះ​។ បន្ទាប់​ពីទទួល​បាន​អាហារូបករណ៍​ភ្លាម ប្អូន​បាន​ឡើង​មក​ភ្នំពេញ ដោយ​បាន​​សុំ​ព្រះ​សង្ឃ​មក​​ស្នាក់​នៅ ក្នុង​វត្តបទុមវតី​ តាម​រយៈ​ព្រះសង្ឃដែល​ត្រូវ​ជា​បងប្អូន​ជីដូន​មួយ។
ការ​ស្នាក់​នៅ​ក្នុង​វត្ត​នៅ​រាជធានី​ភ្នំពេញ មិន​ដូចជាស្នាក់​នៅ​​វត្តឯ​ជន​បទ​នោះ​ទេ។ ទាំង​ព្រះ​សង្ឃ​ និង ទាំង​​និស្សិត​ទាំង​អស់​ ត្រូវ​តែដោះ​ស្រាយថ្លៃ​ម្ហូប​អាហារ ចង្ហាន់ និង ថ្លៃទឹក ថ្លៃភ្លើង​ដោយ​ខ្លួន​ឯង។ ដោយ​សារ ប្អូន​គឺ​ជា​និស្សិតមាន​ជីវភាព​​ក្រីក្រ​ជាង​គេ​នៅ​ក្នុងវត្ត​ ប្អូន​ត្រូវ​បាន​ព្រះ​សង្ឃ​ និង មិត្តភក្ដិ​រួម​កុដិជួយ​ចេញថ្លៃ​​ម្ហូបអាហារ និង​ ទឹកភ្លើងឲ្យ ប៉ុន្តែ​​ប្អូន​ត្រូវ​​ទៅ​ផ្សារ ​ទិញ​ម្ហូប​អាហារ​មកចំអិន និងជួយ​​រៀបចំទុកដាក់​ចាន ​ឆ្នាំងជាការ​តប​​ស្នង​វិញ។ បើ​ទោះ​បីជា ប្អូន​ពុំ​ត្រូវ​​ចំណាយ​លើ​ថ្លៃ​ស្នាក់​​នៅ​ ម្ហូប​អាហារ​ និង ទឹក​ភ្លើង​​ក្តី ប៉ុន្តែ​ប្អូន​ត្រូវ​ប្រឈម​ទៅ​នឹង​ការ​ចំណាយលើ​សម្លៀក​​បំពាក់​ ជាពិ​សេស​សម្ភារៈ​សិក្សា។
ដោយសាឪពុក​ម្តាយរបស់​ប្អូន​ជាកសិករដំា​ដុះ​លើដី​ស្រែតិច​តួច ពួក​គាត់​មិន​មាន​ថវិកា​ណាដើម្បី​ផ្ញើ​មក​ឲ្យប្អូន ​ផន ផា ដែល​កំពុង​ស្នាក់​នៅ​សិក្សា​ក្នុង​រាជធានី​ភ្នំពេញ​ទេ។ ដើម្បី​បាន​ប្រាក់​ដោះ​ស្រាយ​​​​ជីវភាព​ប្រចាំ​ថ្ងៃ ដំបូង​ឡើយ​ប្អូនក៏​សម្រេច​ចិត្ត​ដើរ​រើស​​សំបក​ដប​ទឹក​សុទ្ធ និង ​សំបក​កំប៉ុង​​នៅ​ក្នុង​វត្ត។ ប្អូន​មាន​ការ​ខ្មាសអៀន​ជា​ខ្លាំង​ នៅ​ពេល​ប្អូនដើរ​​រើស​លើក​ដំបូង បើទោះ​បីជា ​​ប្អូន​ដើរ​រើស​ត្រឹម​ក្នុង​​បរិវេ​ណ​​កុដិ​​ក្តី។ ប៉ុន្តែ​បន្ទាប់​ពី​ទទួល​បាន​ការ​លើក​ទឹក​ចិត្ត​ពី​ព្រះសង្ឃ ​ក៏​ដូច​ជា​និស្សិត​ក្នុង​វត្តថា ទង្វើ​ដែលប្អូនធ្វើ​​មិនមែន​ជា​អំពើ​ខុសច្បាប់​នោះ ប្អូន​ក៏​ហ៊ាន​ចេញ​ដើរ​រើស​អេតចាយ​ស្ទើរ​គ្រប់​កុដិ​ទាំង​អស់​នៅ​ក្នុង​បរិវេណ​វត្តបទុមវតីនេះ​តែ​ម្ដង។
ដំបូង​ឡើយ​ ពេល​ដែល​ប្អូនធ្វើ​ដំណើរ​ទៅសាលារៀន​ម្តងៗ ប្អូន​ត្រូវ​​​ខ្ចី​កង់​បង​មិត្តភ័ក្ដិ​​របស់​ប្អូន​ដែល​រស់នៅ​ក្នុង​កុដិជាមួយ​គ្នា​ ពីព្រោះ​ប្អូន​ពុំ​ទាន់​មាន​យាន​ជំនិះ​ដោយ​ខ្លួន​ឯងទេ។ ទើប​​តែ​ចុង​ឆ្នាំ២០១១នេះ ប្អូន​ត្រូវ​បាន​សប្បុរស​​ជន​​ម្នាក់​ដែល​មក​ធ្វើ​បុណ្យ​ក្នុង​វត្ត​​ ​​ទិញកង់​មួយ​​ឲ្យ​ប្អូនបាន​ជិះ​មក​ទល់​នឹង​សព្វថ្ងៃ​នេះ។
ដំបូង​ប្អូន​មាន​ការ​ភាន់​ច្រឡំបន្តិចសម្រាប់​អាហារ​រូប​​ករណ៍ដែល​គេ​ផ្តល់​ឲ្យ​ដើម្បី​រៀន​ច្បាប់​នេះ។ ប្អូន​យល់​ថា អាហារ​រូប​ករណ៍​​ដែលសាលាផ្តល់​ឲ្យរៀនផ្នែក​ច្បាប់នេះ គឺពេញ​លេញ​១០០%។ ប៉ុន្តែ​តាម​ពិត អាហារ​រូប​ករណ៍​​នេះ​ផ្តល់​ឲ្យត្រឹម​​តែ​៥០% ប៉ុណ្ណោះ។ ដោយ​គ្មាន​លទ្ធភាព​​បង់​​ថ្លៃ​សិក្សា​រយៈ​ពេល​២ឆ្នាំបន្តទៅទៀត​បាន ប្អូន​បាន​សម្រេច​ចិត្ត​ឈប់​​រៀន​ត្រឹម​ឆ្នាំ​ទី២​តែ​ម្ដង។
បន្ទាប់​ពី​ឈប់​រៀន​ ប្អូនក៏ទទូល​បាន​សំណាងមួយយ៉ាងធំ គឺ​ទទួល​​អាហាររូបករណ៍​មួយ​​ផ្សេង​ទៀតនៅ​ឆ្នាំ​ដដែលនោះ។ ព្រះ​សង្ឃ​ដែល​គង់​នៅ​វត្តបទុមវតី បានផ្តល់​​អាហារូបករណ៍​​១០០%ឲ្យ​ប្អូន​រៀន​នៅ​វិទ្យាស្ថាន​អភិវឌ្ឍន៍​អាស៊ី​សច្ចៈ ផ្នែក​ទីផ្សារ ដែល​​ប្អូន​កំពុង​ក្រេប​ជញ្ជក់​​​សព្វ​ថ្ងៃ​នេះ។
ការ​ពឹង​ផ្អែក​ទៅ​លើ​របរ​ជាអ្នក​រើស​អេតចាយ​នៅ​ក្នុង​វត្ត មិន​អាច​ដោះ​ស្រាយ​ជីវភាព​ប្រចាំថ្ងៃ​បាន​នោះ​ទេ។ ពេល​ទំនេរ​ពី​ការ​សិក្សា ជា​ពិសេស​​នៅ​ចុង​សប្ដាហ៍ ប្អូន​បាន​ទៅ​ធ្វើ​ការ​​ជា​អ្នក​រត់​តុ​នៅ​តាម​ពិធី​អាពាហ៍ពិពាហ៍​ក៏ដូចជា​ពិធី​ជប់លៀង​​ផ្សេងៗ​បន្ថែម​ទៀត។ ការងារ​ជា​អ្នក​​រត់​តុ បាន​ទទួល​​ប្រាក់​ចន្លោះ​ពី៤ដុល្លារ ទៅ ៥ដុល្លារ ក្នុង​មួយ​ថ្ងៃ។ ការងារ​ជា​អ្នក​រត់​តុ នៅ​តាម​ពិធីផ្សេងៗ​មិន​សូវ​មាន​ជា​រៀង​រាល់​ថ្ងៃ​នោះ​ទេ ជាធម្មតា​មាន​ប្រហែល​ជា៥ ទៅ១០ថ្ងៃ​ប៉ុណ្ណោះ  ដូច្នេះ​​ប្រាក់​ដែលប្អូន​ទទួល​បាន​​គឺ​ត្រឹម​ចន្លោះ​ពី២០ ទៅ ៤០ដុល្លារ​ប៉ុណ្ណោះ។ ដោយសារ​តែ ការងារ​​​ជា​អ្នក​រត់​តុ​នៅ​តាម​ពិធី​អាពាហ៍ពិពាហ៍​ក៏ដូចជា​ពិធី​ជប់លៀង​​ផ្សេងៗ មិន​មាន​ភាព​ស្ថិតស្ថេរ ប្អូន​បាន​សម្រេចចិត្ត​ឈប់​ធ្វើ​ការ​នៅ​ទី​នោះ ហើយ​បាន​មក​ដាក់​ពាក្យ​មក​ធ្វើ​ជា​អ្នក​រត់​តុ​នៅ​ក្នុង​​ភោជនីយដ្ឋាន​ទំនើប​មួយ កាលពី​ជាង​​កន្លះ​ខែ​​មុន។
ការ​រៀន​ផង ធ្វើ​ការ​ផង ​មិន​មែន​ជា​ការ​ងាយស្រួល​ទេ ព្រោះ​ប្អូន​មិន​សូវ​​រៀន​បាន​ដិតដល់។ ប្អូន​បាន​​សន្យា​នឹង​ខ្លួន​ឯង​ថា ត្រូវ​តែ​តស៊ូ​រហូត​ដល់​បញ្ចប់​បរិញ្ញាបត្រ​ឲ្យ​ខាង​តែ​បាន បើ​ទោះ​បី​ជា​លំបាក​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ។ មក​ទល់​បច្ចុប្បន្ន​នេះ ប្អូន​រៀន​ដល់​​ឆ្នាំ​ទី៣ ហើយ។ អ្វី​ដែល​ជា​ក្ដី​ប្រាថ្នា​របស់​ប្អូន​​នោះ គឺ​ក្រោយ​ពី​បញ្ចប់​ថ្នាក់​បរិញ្ញាបត្រ ប្អូន​​ត្រូវ​តែ​មាន​ការ​ការងារ​ធ្វើ​មួយ​រឹងមាំ ហើយ​ជំហាន​បន្ទាប់របស់ប្អូន​គឺ​ចង់​ក្លាយ​ជា​អ្នក​ជំនួញ​ម្នាក់​​នៅ​​ថ្ងៃអនាគត។
ខាង​លើ​នេះ គ្រាន់​តែ​ជីវិត​ពិត​របស់​និស្សិត​ក្មេង​​វត្ត​មក​ពី​ជនបទ​មួយ​រូប​ដែល​បាន​ផ្ញើ​ខ្លួន​ផ្ញើ​ប្រាណ​ទៅ​លើ​វត្តអារាម ដើម្បី​សិក្សា​រៀន​សូត្រ។ ដោយសារតែ​បញ្ហា​ជីវភាព យុវជន​ម្នាក់​នេះ ​ហ៊ាន​ដើរ​រើស​អេតចាយ នៅ​ក្នុង​បរិវេណ​វត្ត​របស់​ខ្លួន ដើម្បី​លក់​យក​ប្រាក់​មក​ដោះស្រាយ​លើ​ជីវភាព​ប្រចាំ​ថ្ងៃ។ ចុះ​អ្នកវិញ ​ធ្លាប់​ជួប​ជីវិត​ដូច​យុវជន ​ផន ផា ដែរ ឬ ទេ? តើអ្នក​មាន​អ្វី​ជា ការ​លើក​​ទឹក​ចិត្តដល់យុវជន​ម្នាក់​នេះ​?

No comments:

Post a Comment

yes