គ្រូបង្រៀនបានចាត់ទុកជាស្នូលយ៉ាងសំខាន់ក្នុងការបណ្ដុះបណ្ដាលធនធានមនុស្សនៅខេត្តបាត់ដំបង និងខេត្តក្រុងផ្សេងៗទៀតនៅប្រទេសកម្ពុជា។ ប៉ុន្តែអ្នកពាក់ព័ន្ធលើវិស័យអប់រំបានយកចិត្តទុកដាក់តិចតួចដល់អាជីពជាគ្រូបង្រៀននេះ។
លោកគ្រូអ្នកគ្រូមួយចំនួននៅតាមតំបន់ដាច់ស្រយាលខ្លះនៅខេត្តបាត់ដំបង បានអះអាងថា គាត់ត្រូវធ្វើដំណើរយ៉ាងឆ្ងាយទៅបង្រៀនសិស្ស និងជារៀងរាល់ខែ គាត់ទទួលប្រាក់បៀវត្សរ៍មិនទៀងទាត់។
ឧបសគ្គទាំងនោះបានធ្វើគ្រូបង្រៀនមួយចំនួន ជាពិសេសអ្នកគ្រូ បានរារែកក្នុងការទៅបង្រៀន ឬស្វែងរកអន្តរាគមន៍ដើម្បីដោះដូរមកទីតាំងដែលនៅជិតផ្ទះ។ ប៉ុន្តែអ្នកគ្រូមួយចំនួនបានបង្ខំចិត្តខ្លួនឯង ត្រូវតែទៅបង្រៀននៅទីនោះដោយគ្មានលក្ខខ័ណ្ឌ ទោះជាត្រូវរស់នៅទីកន្លែងមិនមានសុវត្ថិភាពគ្រប់គ្រាន់នៅតាមសាលារៀនក៏ដោយ។
គ្រូបង្រៀនភាសាខ្មែរថ្នាក់អនុវិទ្យាល័យរូងជ្រៃ ដែលស្ថិតនៅចម្ងាយជាង ៣០គីឡូម៉ែត្រពីទីរួមខេត្តបាត់ដំបង កញ្ញា មៀច ម៉ាលីស បានឲ្យដឹងថា ការធ្វើដំណើរឆ្ងាយ គឺជារឿងធម្មតាសម្រាប់អាជីពជាគ្រូបង្រៀន។ ប្រាក់បៀវត្សពីការបង្រៀន កញ្ញាទទួលបានប្រមាណ ៤០ម៉ឺនរៀលក្នុងមួយខែ ដែលត្រូវចំណាយរឹតត្បិតបំផុត ហើយការបើកប្រាក់ខែ ជាទូទៅគឺមិនទៀងទាត់ឡើយ។ អ្នកគ្រូ ម៉ាលីស បានអះអាងទៀតថា នឹងចាប់យកមុខរបរផ្សេងមកចិញ្ចឹមជីវិត ដោយសារតែអាជីពជាគ្រូបង្រៀនមិនមែនជាមុខរបរដែលរកចំណូលបានខ្ពស់ឡើយ។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ គ្រូបង្រៀននៅតាមបណ្ដាស្រុកដាច់ស្រយាលមួយចំនួននៅក្នុងខេត្តបាត់ដំបង បានអះអាងថា អាជីពជាគ្រូបង្រៀននៅតាមជនបទនេះ ពួកគាត់នឹងបោះបង់នៅពេលពេលអនាគត ដោយសារតែអាជីពនេះ មិនអាចរកចំណូលរស់នៅបានសមរម្យ។ លោកគ្រូអ្នកគ្រូទាំងនោះសម្លឹងឃើញវិស័យផ្សេងមកធ្វើជាមុខរបរចិញ្ចឹមជីវិតជំនួសវិញ ដូចជាធ្វើការងារនៅតាមអង្គការ ស្ថាប័នហិរញ្ញវត្ថុ និងការងារនៅក្នុងវិស័យកសិកម្មជាដើម។ និន្នាការនៃការបោះបង់អាជីពគ្រូបង្រៀននេះ នឹងជះឥទ្ធិពលកាន់តែធ្ងន់ធ្ងរដល់ការអប់រំសិស្សនៅតាមជនបទ។
អ្នកគ្រូបង្រៀនផ្នែកគណិតវិទ្យា និងរូបវិទ្យា នៃអនុវិទ្យាល័យរូងជ្រៃ ដែលស្ថិតនៅឃុំរូងជ្រៃ ស្រុកបវេល ខេត្តបាត់ដំបង កញ្ញា សឹម សុខលាង បានឲ្យដឹងស្រដៀងគ្នាទៅនឹងគ្រូផ្សេងៗទៀតដែរថា ចំណូលពីការបង្រៀនមិនអាចទូទាត់ទៅនឹងការចំណាយបានឡើយ។ ការចាប់យកអាជីពជាគ្រូបង្រៀនដោយសារតែកត្តាជីវភាពគ្រួសារក្រីក្រ។
អ្នកគ្រូ សឹម សុខលាង មានគម្រោងបង្កើតអាជីវកម្មផ្ទាល់ខ្លួនដើម្បីរកប្រាក់ចំណូលបន្ថែមសម្រាប់ចិញ្ចឹមជីវិត។ អ្នកគ្រូបានលើកឡើងថា ដើម្បីលើកកម្ពស់គុណភាពអប់រំ គឺអ្នកពាក់ព័ន្ធត្រូវធ្វើឲ្យមានតុល្យភាព ចំណូលនិងចំណាយរបស់គ្រូបង្រៀន។
យ៉ាងណាក៏ដោយ រដ្ឋាភិបាលបានដំឡើងប្រាក់ខែគោលដល់គ្រូបង្រៀនកន្លងមកប្រមាណ ២០% ស្របពេលដែលមានកំណើនអតិផរណា ឬការឡើងថ្លៃទំនិញប្រើប្រាស់សំខាន់ៗនានា នៅទូទាំងប្រទេស។ ប៉ុន្តែគ្រូបង្រៀននៅតាមតំបន់ដាច់ស្រយាលនៅខេត្តបាត់ដំបង នេះ បានអះអាងថា នៅតែមិនគ្រប់គ្រាន់នៅឡើយ។
អ្នកគ្រូបង្រៀនមួយចំនួនបានចាប់យកមុខរបរផ្សេងជាបណ្ដើរៗ នៅពេលដែលខេត្តបាត់ដំបង នេះជាខេត្តដែលមានទំនិញឆ្លងកាត់ដែលបានបង្កើតឲ្យមានសកម្មភាពសេដ្ឋកិច្ចជាច្រើន។
បន្ទាប់ពីទីក្រុងភ្នំពេញ ខេត្តបាត់ដំបង ជាខេត្តដែលមានសក្ដានុពលមួយសម្រាប់បង្កបង្កើនផល ជាពិសេសដំណាំស្រូវ ដែលបរិមាណស្រូវរបស់ខេត្តនេះ អាចធានាបាននូវសន្តិសុខស្បៀងនៅទូទាំងប្រទេសកម្ពុជា។
គ្រូបង្រៀនសាលាបឋមសិក្សាតាង៉ែន ស្ថិតនៅឃុំតាគ្រាម ស្រុកបាណន់ លោកគ្រូ មួន សុវណ្ណារា បានឲ្យដឹងថា លោកមិនចាប់អាជីពជាគ្រូបង្រៀនជារៀងរហូតនោះទេ។ អ្វីដែលចង់ធ្វើបំផុត គឺនៅក្នុងវិស័យកសិកម្ម ដោយសារតែខេត្តបាត់ដំបងនេះ មានអំណោយផលល្អលើវិស័យកសិកម្ម។
លោក គ្រូ មួនសុវណ្ណារា មានប្រសាសន៍បន្ថែមថា មានគ្រូមួយចំនួនបានបោះបង់អាជីពជាគ្រូបង្រៀន ស្របពេលដែលសាលារៀននៅតាមទីជនបទបច្ចុប្បន្នជួបប្រទះបញ្ហាសិស្សច្រើន តែខ្វះគ្រូបង្រៀនគ្រប់គ្រាន់។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ លោកគ្រូ អ្នកគ្រូដែលបង្រៀនចាប់តាំងពីកម្រិតបឋមសិក្សា រហូតដល់វិទ្យាល័យ បានអះអាងពីការបោះបង់ចោលអាជីពជាគ្រូបង្រៀន ដោយសារប្រាក់ខែទាប។ ការបោះបង់នេះ នឹងប៉ះពាល់ដល់ការអប់រំសិស្សនៅខេត្តបាត់ដំបង ដោយសារខេត្តនេះមានអត្រាសិស្សដែលគ្រប់អាយុចូលរៀន រាប់សិបម៉ឺននាក់ក្នុងមួយឆ្នាំ។
ការស្រាវជ្រាវរបស់ក្រសួងអប់រំយុវជននិងកីឡា ប្រចាំឆ្នាំ២០១៣ បានរកឃើញថា អត្រាសិស្សដែលគ្រប់អាយុចូលរៀនមានបរិមាណច្រើនរៀងរាល់ឆ្នាំ។ របាយការណ៍ដដែលបានបង្ហាញទៀតថា ចំនួនលោកគ្រូអ្នកគ្រូដែលបង្រៀនថ្នាក់បឋមរហូតថ្នាក់វិទ្យាល័យនៅក្នុងខេត្តបាត់ដំបង មានចំនួនជាង ១ម៉ឺន ៣ពាន់នាក់ និងមានបន្ទប់សិក្សាប្រមាណ ៧ពាន់បន្ទប់។ ក្នុងនោះចំនួនសិស្សដែលគ្រប់អាយុចូលរៀន ចាប់តាំងពីកម្រិតថ្នាក់បឋមសិក្សារហូតដល់ថ្នាក់វិទ្យាល័យមានជាង ៣២ម៉ឺននៅក្នុងឆ្នាំ២០១៣៕
No comments:
Post a Comment
yes