ទិដ្ឋភាពធ្វើការនៅក្នុងរោងចក្រកាត់ដេរសម្លៀកបំពាក់មួយនៅភ្នំពេញនាពេលកន្លងមក
ភ្នំពេញៈ បន្ទាប់ពីរដ្ឋាភិបាលបានប្រកាសពីការដំឡើងប្រាក់ឈ្នួលអប្បបរមា៧៥ដុល្លារក្នុងមួយខែដល់កម្មករកាត់ដេរនិងកម្មកររោងចក្រស្បែកជើងកម្មករទាំងនោះមិនរំភើបទេ ដោយសារតែវានៅតែក្រោមការទាមទាររបស់ពួកគេចង់បានប្រាក់ខែអប្បបរមា១០០ដុល្លារ ហើយថានឹងបន្តទាមទារបន្តទៀត។
នៅមុខបន្ទប់ជួលតូចមួយមិនឆ្ងាយប៉ុន្មានពីរោងចក្រដែលពួកគេធ្វើការស្ថិតក្នុងខណ្ឌមានជ័យសង្កាត់ចាក់អង្រែក្រោមកម្មករមួយក្រុមមានគ្នា៥នាក់កំពុងចម្អិនអាហារថ្ងៃត្រង់ក្រោយពីបានបញ្ចប់ការងាររបស់ខ្លួន។
អង្គុយលើគ្រែឫស្សីតូចមួយនៅមុខបន្ទប់នោះកម្មការិនី ស្រី អូន អាយុ៣៨ឆ្នាំនិយាយថានាងទើបតែទទួលបានដំណឹងអំពីប្រាក់ខែថ្មីនេះ។ ប៉ុន្តែកម្មការិនីរូបនេះមិនបានបង្ហាញពីការភ្ញាក់ផ្អើលអ្វីឡើយ៖ «សម្រាប់ខ្ញុំវានៅតែមានចំនួនតិចពីព្រោះកម្មករទាំងអស់ត្រូវការចំណាយច្រើនលើអាហារថ្លៃទឹក អគ្គិសនី និងថ្លៃជួលផ្ទះ។វាមិនទាន់គ្រប់គ្រាន់ទេហើយខ្ញុំគិតថា១០០ដុល្លារគឺសមរម្យសម្រាប់ពួកយើង»។ ស្រីអូនធ្វើការនៅរោងចក្រកាត់ដេរសម្លៀកបំពាក់អស់រយៈពេល៧ឆ្នាំហើយមកដល់ពេលនេះ។
បន្ទាប់ពីអាហារថ្ងៃត្រង់រួចពួកគេប្រញាប់ប្រញាល់ដើម្បីទៅធ្វើការវិញនៅម៉ោង១កន្លះ។
កម្មករ ម្នាក់ទៀតគឺ ខាត់ ចាន់ណាត។ មានអាយុ៤០ឆ្នាំទៅហើយនោះ ចាន់ណាតធ្វើការនៅរោងចក្រអស់រយៈពេល១០ឆ្នាំហើយដែលមានស្រុកកំណើតជាអ្នកខេត្តកំពត។
ចាន់ណាតនិយាយថារូបគេមានអារម្មណ៍ធុញថប់ក្នុងការធ្វើការនៅរោងចក្រកាត់ដេរប៉ុន្តែគ្មានជម្រើស។ កម្មការិនីរូបនេះត្អូញត្អែរថា៖ «ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ធុញទ្រាន់ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនមានជម្រើស ខ្ញុំចង់រកការងារថ្មីក្រៅពីធ្វើជាកម្មកររោងចក្រខ្ញុំចង់មានរបរផ្ទាល់ខ្លួននៅឯស្រុកកំណើតដែរប៉ុន្តែខ្ញុំអត់មានលុយខ្ញុំមិនដឹងថាតើត្រូវធ្វើយ៉ាងណានោះទេមានតែបន្តធ្វើការរោងចក្របន្តទៀត»។
មិនខុសពីកម្មករដទៃទៀតទេ ចាន់ណាតត្រូវតែផ្ញើប្រាក់ទៅឲ្យគ្រួសារនៅខេត្តរៀងរាល់ខែ។ ចាន់ណាត បន្ថែមថា៖ «ខ្ញុំបានផ្ញើប្រាក់មួយចំនួនទៅឲ្យម្ដាយជារៀងរាល់ខែប៉ុន្តែវាគ្រាន់តែជាចំនួនតិចតួចប៉ុណ្ណោះ។ ជួនកាលដប់ម៉ឺនរៀលជួនកាលម្ភៃម៉ឺនរៀលក៏មាន»។
ប្រាក់ឈ្នួលអប្បបរមាថ្មីនេះត្រូវបានដំឡើងពី៦១ដុល្លារទៅដល់៧៥ដុល្លារបូកនឹងប្រាក់ទ្រទ្រង់សុខភាព៥ដុល្លារដូច្នេះកម្មករបាន៨០ដុល្លារក្នុងមួយខែ។
ការប្រកាសនេះធ្វើឡើងបន្ទាប់ពីមានកិច្ចចរចាក្នុងពេលថ្មីៗ រវាងសហជីពនិងនិយោជក។
លោក វ៉ាន់ ស៊ូអៀងជាប្រធានសមាគមរោងចក្រកាត់ដេរនៅកម្ពុជាបានថ្លែងថា៖ «យើងគិតថាវាគឺជាការសមស្របក្នុងការដំឡើងប្រាក់ខែអប្បបរមាដោយសារតែតម្លៃសម្រាប់ការរស់នៅមានការកែលម្អហើយយើងត្រូវប្រកួតប្រជែងជាមួយបណ្ដាប្រទេសអាស៊ានថែមទៀតហើយវាគឺជាការចរចារវាងសហភាពពាណិជ្ជកម្មនិងនិយោជិកមិនមែនរដ្ឋាភិបាល»។លោកលើកឧទាហរណ៍នៅឥណ្ឌូនេស៊ី ដែលថា ការដំឡើងប្រាក់ឈ្នួលជាប់ពាក់ព័ន្ធនឹងប្រយោជន៍នយោបាយហើយថារដ្ឋាភិបាលមិនគួរយកបញ្ហាប្រាក់ឈ្នួលកម្មករជាល្បែងនយោបាយឡើយ។
សេចក្តីប្រកាសព័ត៌មានរបស់រដ្ឋាភិបាលកាលពីសប្តាហ៍មុនបានបញ្ជាក់ថាលោកនាយករដ្ឋមន្ត្រី ហ៊ុន សែន បានបន្ថែម២ដុល្លារទៅក្នុងប្រាក់ឈ្នួលនេះ។
សម្ព័ន្ធប្រាក់ឈ្នួលអាស៊ី (Asia Floor Wage Alliance) ជាក្រុមបង្កើតជាសហជីពធ្វើយុទ្ធនាការទាមទារសម្រាប់ការចំណាយសមរម្យក្នុងតំបន់អាស៊ីគិតថាប្រាក់ខែជិត៣០០ដុល្លារក្នុងមួយខែទើបជាប្រាក់ដែលអាចរស់បានសម្រាប់កម្មករជាមធ្យម។
សហជីពកម្មករបានសន្យាថានឹងបន្តតវ៉ារហូតការទាមទារ១០០ដុល្លារក្នុងមួយខែ។
លោក រ៉ុង ឈុន ប្រធានសម្ព័ន្ធសហជីពកម្ពុជាថ្លែងថា៖ «ប្រសិនបើយើងមិនអាចទទួលបានកិច្ចព្រមព្រៀងនេះទេជម្រើសចុងក្រោយគឺត្រូវធ្វើបាតុកម្មអហិង្សា។ ប្រហែលជាក្នុងខែឧសភាមុនការបោះឆ្នោត»។
បញ្ហាប្រាក់ឈ្នួលកម្មករគឺជាបញ្ហារសើបសម្រាប់គណបក្សនយោបាយ។ គណបក្សប្រឆាំងបានសន្យារួចហើយថាកម្មករកាត់ដេរនឹងទទួលប្រាក់ខែអប្បបរមា១៥០ដុល្លារក្នុងមួយខែ។
ឧស្សាហកម្មវាយនភ័ណ្ឌគឺជាវិស័យផ្ដល់ការងារដ៏ធំបំផុតរបស់កម្ពុជានិងជាការនាំចេញដ៏សំខាន់របស់ប្រទេសដែលមានជាង៣០០ រោងចក្រនិងកម្មករជាង៤សែននាក់។
លោក វ៉ាន់ ស៊ូអៀង បានឲ្យដឹងថាឧស្សាហកម្មនេះអាចប្រឈមការខាតបង់យ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរបន្ទាប់ពីការធ្វើកូដកម្ម។
លោកថ្លែងថា៖ «នៅឥណ្ឌូនេស៊ីយើងឃើញថាប្រាក់ខែអប្បបរមាបង្កើនផលប្រយោជន៍នយោបាយ។
តើឥរិយាបថរបស់វិស័យឯកជនយ៉ាងម៉េចដែរ? តើមានរោងចក្រប៉ុន្មានត្រូវបានបិទទ្វារ និងប៉ុន្មានមានបំណងបិទទ្វារ?តើមានរោងចក្រនិងសហគ្រាសប៉ុន្មានដែលព្រមទៅតាមការទាមទារដំឡើងប្រាក់ខែនេះ?»។
រដ្ឋាភិបាលក៏បានសន្យាបង្កើតក្រុមការងារដែលមានតំណាងមកពីរោងចក្រ ក្រសួង និងសហជីពផងដែរដើម្បីធ្វើការវាយតម្លៃប្រាក់ឈ្នួលអប្បបរមាប្រចាំឆ្នាំ។
លោក រ៉ុង ឈុន បានលើកឡើងថាការដំឡើងប្រាក់ខែដល់កម្មករនឹងជួយទប់ស្កាត់ការធ្វើចំណាកស្រុក។
លោកបន្តថា៖ «ដំឡើងប្រាក់ខែសមរម្យដល់កម្មករនឹងធ្វើឲ្យរោងចក្រមានសន្តិភាពកាត់បន្ថយកូដកម្ម ហើយកម្មករមានកម្លាំងគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការបង្កើនផលិតភាពរោងចក្រ រក្សាកម្លាំងពលកម្មក្នុងស្រុកជាជាងឲ្យពួកគេធ្វើចំណាកស្រុកហើយក៏ទប់ស្កាត់ការធ្វើចំណាកស្រុកផងដែរ»។
ប្រាក់ឈ្នួលរបស់កម្មករកាត់ដេរនៅកម្ពុជានៅមានកម្រិតទាបខ្លាំងបើធៀបនឹងប្រទេសជិតខាងដូចជា ថៃដែលមានជាង២០០ដុល្លារក្នុងមួយខែ។
កម្មការិនីស្រី អូន បាននិយាយថា រូបគេគ្រោងនឹងទៅធ្វើការនៅប្រទេសថៃបើប្រាក់ខែនៅរោងចក្រនៅតែទាបដូច្នេះ។
ស្រី អូនបន្តថា៖«ខ្ញុំមានគម្រោងទៅធ្វើការនៅប្រទេសថៃ ព្រោះគេឲ្យប្រាក់ខែខ្ពស់និងផ្តល់កន្លែងស្នាក់នៅ។ បើប្រាក់ខែនៅស្រុកខ្មែរច្រើនខ្ញុំមិនចង់ចាកចេញទេព្រោះខ្ញុំចង់នៅក្បែរនិងថែរក្សាកូនៗរបស់ខ្ញុំ»៕
No comments:
Post a Comment
yes