កម្មករបើកបដាទាមទារប្រាក់ខែគោល ១៦០ដុល្លារ នៅក្បែរ
ទីស្ដីការគណៈរដ្ឋមន្ត្រី នៅថ្ងៃទី៣០ ធ្នូ ឆ្នាំ២០១៣
តំណាងខាងសម្ព័ន្ធនិយោជក និងសមាគមពាណិជ្ជកម្មកម្ពុជា បានប្រកាសនៅថ្ងៃទី២១ មករា ថា ការធ្វើបាតុកម្មកន្លងទៅ បានធ្វើឲ្យសេដ្ឋកិច្ចជាតិ និងចំណូលរបស់ប្រជាពលរដ្ឋនៅតាមជនបទ ធ្លាក់ចុះដោយសារតែក្រុមគ្រួសារ ឬសាច់ញាតិរបស់គេមិនចូលធ្វើការ។
តាមការប៉ាន់ស្មាន ប្រាក់ចំណូលដែលកម្មករបានផ្ញើទៅផ្គត់ផ្គង់គ្រួសារ បានបាត់បង់ជាង ៥លានដុល្លារអាមេរិក និងខាតបង់ច្រើនលានដុល្លារទៀត ដោយសារមិនដំណើរការរោងចក្រកាត់ដេរនៅកម្ពុជា បច្ចុប្បន្ន។
ការអះអាងរបស់សម្ព័ន្ធនិយោជក និងសមាគមពាណិជ្ជកម្មកម្ពុជា នៅថ្ងៃទី២១ មករា ថា ការធ្វើបាតុកម្មបានប៉ះពាល់ដល់អ្នកដែលពឹងអាស្រ័យចំណូលពីវិស័យកាត់ដេរ។ ក្រុមអ្នករងគ្រោះទាំងនោះ រួមមាន កម្មករផ្ទាល់គ្រួសាររបស់កម្មករនៅជនបទ ម្ចាស់រោងចក្រ ការបញ្ជាទិញ និងបាត់បង់ប្រភពកំណើនសេដ្ឋកិច្ចជាតិ។
អនុប្រធានសម្ព័ន្ធនិយោជក និងសមាគមពាណិជ្ជកម្មកម្ពុជា អ្នកស្រី សាន់ដ្រា ដាំមីកូ (Sandra Damico) មានប្រសាសន៍ថា ការលើកឡើងនេះ គឺចង់បង្ហាញទៅអ្នកដែលពាក់ព័ន្ធទាំងអស់ ត្រូវស្វែងយល់ឲ្យបានច្បាស់ថា ភាពជាប់គាំងវិស័យរោងចក្រកាត់ដេរកម្ពុជា បានខាតបង់ទឹកប្រាក់ច្រើនលានដុល្លារ ទាំងភាគីកម្មករ ក្រុមគ្រួសាររបស់គេ និងម្ចាស់រោងចក្រ។
អ្នកស្រីបញ្ជាក់ថា គោលបំណងនៃរបាយការណ៍ស្រាវជ្រាវនេះ គឺចង់ឲ្យអ្នកពាក់ព័ន្ធទាំងអស់លើកទឹកចិត្តឲ្យកម្មករចូលធ្វើការជាប្រក្រតីវិញ៖ «ខ្ញុំស្នើសុំឲ្យសហជីព បញ្ឈប់ឥរិយាបថណាមួយដោយហិង្សា ហើយវិលទៅរកភាពប្រក្រតីវិញ។ កូដកម្មជារឿងមួយល្អសម្រាប់ទំនាក់ទំនងឧស្សាហកម្ម ប៉ុន្តែការប្រើហិង្សាមិនមែនជាការល្អទេ។ យើងសង្ឃឹមថា បញ្ហានឹងប្រសើរឡើង និងសោកស្ដាយបំផុតចំពោះក្រុមគ្រួសារដែលបាត់បង់អ្នកជាទីស្រឡាញ់ នៅកំឡុងពេលធ្វើបាតុកម្ម។ ហើយយើងសង្ឃឹមថា ភាពភ័យខ្លាចនេះនឹងមិនកើនឡើងម្ដងទៀត»។
អ្នកស្រី សាន់ដ្រា ដាំមីកូ មានប្រសាសន៍បន្ថែមទៀតថា របាយការណ៍បានប្រមូលផ្ដុំពីអ្នកផ្គត់ផ្គង់ទាំងអស់ដែលបានរកឃើញថា ទឹកប្រាក់ជាង ៥លានដុល្លារ មិនបានចំណាយ ឬបើកប្រាក់ខែឲ្យកម្មករឡើយ ដោយសារតែការធ្វើបាតុកម្ម។ អ្នកស្រីបញ្ជាក់ថា ការទាមទារដំឡើងប្រាក់ខែគោល ១៦០ដុល្លារនោះ គឺអាចប៉ះពាល់ដល់ពិន្ទុនៃការទាក់ទាញអ្នកវិនិយោគបរទេស ជាពិសេសតំណាងសហជីពត្រូវបញ្ឈប់ការប្រើហិង្សា។
ប្រធានសម្ព័ន្ធសហជីពប្រជាធិបតេយ្យកម្មករកាត់ដេរកម្ពុជា លោក អាត់ ធន់ បានអះអាងថា សហជីពយល់អំពីភាពប៉ះពាល់នៃការចេញតវ៉ាដំឡើងប្រាក់ខែគោល ប៉ុន្តែការចេញតវ៉ានោះ គឺជាជម្រើសចុងក្រោយ បន្ទាប់ពីការចរចាតាមច្បាប់បានច្រានចោលពីសំណាក់ថៅកែរោងចក្រ។ បន្ថែមលើនេះ លោក អាត់ ធន់ បញ្ជាក់ថា អ្នកបញ្ជាទិញអន្តរជាតិហ៊ានទិញទំនិញក្នុងតម្លៃកាន់តែខ្ពស់ពីប្រទេសណាដែលគោរពសិទ្ធិកម្មករកាន់តែប្រសើរ៖«ប្រភេទអីវ៉ាន់នៅបង់ក្លាដេស ប្រភេទអីវ៉ាន់នៅកម្ពុជា នៅចិន ជាប្រភេទអីវ៉ាន់ដូចគ្នា។ ហេតុអីបានជាគេឲ្យប្រាក់ខែគោលនៅចិន ជាង ២០០ដុល្លារ ហើយនៅស្រុកខ្មែរ ៨០ដុល្លារ បានមានន័យថា អ្នកបញ្ជាទិញទាំងនោះឯកភាព ឬក៏គេអនុវត្តតាមប្រាក់ឈ្នួលអប្បបរមារបស់ប្រទេសនោះ។ គេមិនរំលោភការរស់នៅសមរម្យកម្មកររបស់ប្រទេសនោះទេ។ ប្រសិនបើឈ្នួលរបស់យើងខ្ពស់ គឺគេទិញខ្ពស់ ប៉ុន្តែគេទុកឲ្យនិយោជក ចំណេញនៅត្រង់កម្រិតមួយ»។
លោក អាត់ ធន់ មានប្រសាសន៍បន្ថែមទៀតថា បច្ចុប្បន្នចំនួនអ្នកបញ្ជាទិញទំនិញប្រមាណ ៨០% ពីកម្ពុជា បានជំរុញឲ្យរោងចក្រកាត់ដេរដែលអ្នកផ្គត់ផ្គង់របស់គេ ត្រូវដោះស្រាយប្រាក់បៀវត្សឲ្យបានសមរម្យ និងធានាសិទ្ធិកម្មករ។
សម្ព័ន្ធនិយោជក និងសមាគមពាណិជ្ជកម្មកម្ពុជា ដែលមានក្រុមហ៊ុន ឬរោងចក្រប្រមាណជិត ៣០០ ជាសមាជិក បានប្រកាសកាលពីថ្ងៃទី១៥ មករា ថា រោងចក្រចំនួន១៦ បានធ្លាក់ចុះលក្ខខណ្ឌការងារ។ សម្ព័ន្ធនិយោជកដដែល ក៏បានជំរុញឲ្យមានការចរចាដោះស្រាយបញ្ហាដែលកើតឡើងនេះឲ្យបានឆាប់រហ័ស និងបញ្ឈប់ឲ្យមានការតវ៉ានានាដោយប្រើអំពើហិង្សាជាដើម។
វិស័យកាត់ដេរកម្ពុជា បានរីកចម្រើន និងចាប់ផ្ដើមនាំចេញច្រើនទៅកាន់ទីផ្សារអន្តរជាតិ ដោយការលើកលែងពន្ធគយ ក្រោមក្របខ័ណ្ឌអង្គការពាណិជ្ជកម្មពិភពលោក ប៉ុន្តែការអនុគ្រោះនេះបានបញ្ចប់កាលពីឆ្នាំ២០០៤។ ភាពរស់រានវិស័យកាត់ដេរកម្ពុជា បច្ចុប្បន្ន ដោយសារតែប្រទេសធំជាច្រើន ក្នុងនោះមានសហរដ្ឋអាមេរិក និងសហភាពអឺរ៉ុប ផ្ដល់នូវទីផ្សារតូចមួយសម្រាប់ផលិតផលកាត់ដេរកម្ពុជា ដែលហៅថា នីច ម៉ាខិត (Niche Market)។ ការទទួលបានទីផ្សារនេះ លុះតែអ្នកនាំចេញផលិតផលកាត់ដេរពីកម្ពុជា ត្រូវគោរពលក្ខខណ្ឌមួយចំនួន ដូចជា ការប្រើប្រាស់វត្ថុធាតុផលិតក្នុងស្រុកយ៉ាងហោចណាស់ ៤០% និងដំណើរការនៃសង្វាក់ផលិតកម្ម ត្រូវស្របច្បាប់ និងមានការគោរពសិទ្ធិមនុស្ស៕
No comments:
Post a Comment
yes