ប៉ូលិសត្រៀមបំបែកក្រុមអ្នកតវ៉ាមកពីតំបន់បឹងកក់ នៅមុខផ្ទះលោកនាយក
រដ្ឋមន្ត្រី ហ៊ុន សែន ក្បែរវិមានឯករាជ្យ រាជធានីភ្នំពេញ កាលពីថ្ងៃទៅ១ ខែតុលា ឆ្នាំ២០១០
ប្រជាពលរដ្ឋដែលមានវិបត្តិផ្សេងៗនៅក្នុងសហគមន៍ ជាពិសេសបញ្ហាដីធ្លី ទាំងនៅជនបទ និងទីក្រុង តែងតែអស់ជំនឿទៅលើសមត្ថភាព និងឆន្ទៈដោះស្រាយដោយយុត្តិធម៌ពីអាជ្ញាធរមូលដ្ឋាន។
ពលរដ្ឋដែលកំពុងមានទុក្ខលំបាកលើបញ្ហាផ្សេងៗក្នុងសហគមន៍ ហើយដោះស្រាយមិនចេញ តែងតែប្រាថ្នាចង់ជួបផ្ទាល់នឹងថ្នាក់ដឹកនាំកំពូល មានដូចព្រះមហាក្សត្រ និងនាយករដ្ឋមន្ត្រីជាដើម។
សេចក្ដីប្រាថ្នាបែបនេះ គឺដើម្បីចង់ឲ្យស្ថាប័នកំពូលរបស់ជាតិទាំងនេះ ជួយទម្លុះទម្លាយនូវភាពទាល់ច្រក ដែលកើតចេញពីការរំលោភបំពានពីអ្នកមានអំណាចថ្នាក់ក្រោមជាតិ ឬពីថៅកែ ឧកញ៉ា ដែលមានខ្នងបង្អែកជាមន្ត្រីធំក្នុងរដ្ឋាភិបាល។
ការធ្វើបែបនេះ ពួកគាត់យល់ឃើញថា កន្លងមកអាជ្ញាធរមូលដ្ឋាន និងអ្នកពាក់ព័ន្ធដទៃទៀត ដោះស្រាយមិនយុត្តិធម៌ ហើយព្យាយាមលាក់បាំងទុក្ខលំបាក និងសំណើរបស់ពួកគាត់មិនឲ្យថ្នាក់ដឹកនាំកំពូលបានដឹងនោះឡើយ។
តំណាងអ្នកភូមិបឹងកក់ លោកស្រី ទេព វន្នី សន្និដ្ឋានថា ការដាក់ញត្តិជូនលោកនាយករដ្ឋមន្ត្រីតាមរយៈខុទ្ទកាល័យទីស្ដីការគណៈរដ្ឋមន្ត្រី ឬអាជ្ញាធរនោះ ទំនងជាមិនបានទៅដល់ដៃនាយករដ្ឋមន្ត្រីឡើយ បានជាពុំមានការឆ្លើយតបមកវិញ ឬមានដំណោះស្រាយណាមួយដែលប្រកាសដោយនាយករដ្ឋមន្ត្រីនោះ៖«ពួកខ្ញុំនៅតែព្យាយាមចង់ទៅដាក់ដល់ដៃគាត់ នៅផ្ទះគាត់តែម្ដង ដើម្បីឲ្យគាត់ដឹងពីទុក្ខលំបាករបស់ប្រជាពលរដ្ឋ ចង់ដឹងថា ដល់ដៃគាត់ហើយគាត់នៅតែធ្វើមិនដឹង ឬមិនទាន់ដល់ដៃគាត់?»។
លោកស្រីបន្តថា ការដាក់ញត្តិទាមទាររកដំណោះស្រាយតាមរយៈអាជ្ញាធរថ្នាក់ក្រោម ឬថ្នាក់កណ្តាល មិនបានជោគជ័យនេះ បានធ្វើឲ្យអ្នកភូមិអស់ជំនឿ និងបានព្យាយាមដាក់ញត្តិទៅដល់ផ្ទះនាយករដ្ឋមន្ត្រី និងនៅពេលនាយករដ្ឋមន្ត្រីចុះសម្ពោធសមិទ្ធផលផ្សេងៗនៅតាមខេត្តក្រុងនានា ប៉ុន្តែសកម្មភាពពួកគាត់ត្រូវបានរារាំងដោយសមត្ថកិច្ចការពារសន្តិសុខនៅកន្លែងប្រារព្ធពិធី ឬក្រុមអង្គរក្សនាយករដ្ឋមន្ត្រី ប្រើអំពើហិង្សាបង្ក្រាបបណ្ដេញមិនឲ្យចូលជិតនាយករដ្ឋមន្ត្រីឡើយ។
លោកស្រី ទេព វន្នី៖ «តែងតែមានការរាំងស្ទាក់ បិទផ្លូវ ប្រើដំបងឆក់ ខែល ប្រើឡានស្នងការមកធ្វើដំណោះស្រាយពួកខ្ញុំ ចាំចាប់ពួកខ្ញុំ ចាំវ៉ៃពួកខ្ញុំអីអ៊ីចឹងទៅ គឺថា ពួកខ្ញុំលំបាកមែនទែន»។
សកម្មភាពពួកគាត់ទាំងអស់នេះមិនត្រឹមតែមិនទទួលបានដំណោះស្រាយទេ គឺថែមទាំងត្រូវបានសមត្ថកិច្ចទាំងអស់នោះលាបពណ៌ថា ពួកគាត់ធ្វើសកម្មភាពដើម្បីបម្រើឲ្យបក្សនយោបាយ ឬសង្គមស៊ីវិលណាមួយដែលមាននិន្នាការផ្ទុយពីជំហររបស់រដ្ឋាភិបាល។
ករណីបែបនេះមិនមែនជួបប្រទះតែទៅលើអ្នកបឹងកក់ ក្នុងរាជធានីភ្នំពេញ មួយប៉ុណ្ណោះទេ។ អ្នកភូមិជាច្រើនទៀតនៅតាមបណ្ដាខេត្តឆ្ងាយជិតទីក្រុងភ្នំពេញ ក៏បានជួបសភាពប្រហាក់ប្រហែលគ្នានេះដែរ។ ប្រជាពលរដ្ឋខ្លះដែលមានជម្លោះដីធ្លីដែលដោះស្រាយមិនចេញនៅមូលដ្ឋាន បានធ្វើដំណើរមកទីក្រុងភ្នំពេញ ប្រាថ្នាចង់ជួបនាយករដ្ឋមន្ត្រី ប៉ុន្តែត្រូវសមត្ថកិច្ចក្រុងចាប់ឃាត់ឲ្យនៅមួយកន្លែង ហើយសហការជាមួយសមត្ថកិច្ចខេត្តចាប់បញ្ជូនឲ្យត្រឡប់ទៅវិញ។
កន្លងមកទីកន្លែងក្រោមដើមពោធិ៍ នៅសួនច្បារមុខវត្តបទុមវតី ក្លាយជាទីតាំងមួយដែលមានប្រជាប្រិយភាពសម្រាប់អាជ្ញាធរឃាត់ប្រជាពលរដ្ឋអ្នកតវ៉ា ដែលចង់យកញត្តិទៅដាក់នៅខុទ្ទកាល័យ ឬភូមិគ្រឹះលោកនាយករដ្ឋមន្ត្រីនៅមុខវិមានឯករាជនោះ ហើយសមត្ថកិច្ចមន្ត្រីខុទ្ទកាល័យ ឬទីប្រឹក្សា បានចេញមុខមកសម្របសម្រួល និងទទួលញត្តិពីពលរដ្ឋនៅក្រោមពោធិ៍នោះ មុននឹងបណ្ដេញឲ្យទៅភូមិវិញ។
ក្រុមអ្នកតវ៉ា ឬម្ចាស់ញត្តិបាននាំគ្នាថ្លែងបែបចំអក និងអស់សង្ឃឹមថា ខុទ្ទកាល័យនាយករដ្ឋមន្ត្រីមិនដឹងជាប្ដូរមកនៅក្រោមដើមពោធិ៍ ពីពេលណាមកនោះទេ?
ករណីស្រដៀងគ្នានេះដែរ កាលពីដើមខែធ្នូ នៅពេលលោកនាយករដ្ឋមន្ត្រី ហ៊ុន សែន អញ្ជើញទៅស្រុកអណ្ដូងមាស ខេត្តរតនគិរី ដើម្បីចែកប័ណ្ណកម្មសិទ្ធិដីធ្លីជូនប្រជាពលរដ្ឋនៅទីនោះ មានសហគមន៍ជនជាតិដើមមួយក្រុម ប៉ុនប៉ងយកញត្តិជូនប្រមុខរាជរដ្ឋាភិបាល ដើម្បីជួយដោះស្រាយករណីរំលោភយកដីធ្លីសហគមន៍ ប៉ុន្តែអ្នកភូមិជនជាតិដើមភាគតិចនៅភូមិប៉ាអ ឃុំកិចុង ស្រុកបរកែវ ខេត្តរតនគិរី មួយក្រុមនោះ មិនបានសម្រេចគោលបំណងឡើយ។
តំណាងអ្នកភូមិ លោក ហន់ រ៉ មានប្រសាសន៍បញ្ជាក់ថា ពួកគាត់មានគ្នាបួននាក់ ប៉ុនប៉ងយកញត្តិប្រគល់ជូនលោកនាយករដ្ឋមន្ត្រី ប៉ុន្តែក្រុមសមត្ថកិច្ច និងកងការពារនៅកន្លែងប្រារព្ធពិធី មិនអនុញ្ញាតឲ្យពួកគាត់ចូលទៅក្នុងពិធីនោះបានឡើយ។
លោក ហន់ រ៉ បន្តថា ហេតុផលដែលនាំឲ្យពួកគាត់សម្រេចចិត្តប្រគល់ញត្តិផ្ទាល់ដៃជូនលោកនាយករដ្ឋមន្ត្រី ដោយសារតែប្រជាពលរដ្ឋជាង ២០០នាក់ក្នុងភូមិ បានប្ដឹងតវ៉ាតាំងពីឆ្នាំ២០០៤ មក ទាក់ទិនករណីក្រុមហ៊ុនឯកជនឈ្មោះ ខូវ គឹម ឡេង បានចូលមកកាន់កាប់ដីសហគមន៍តាមរយៈទិញដីដោយបំពានច្បាប់ ហើយរំលោភសិទ្ធិរស់នៅរបស់អ្នកភូមិ៖ «ខ្ញុំចង់ដាក់ញត្តិហ្នឹង បើថាបានសម្ដេចហ្នឹងហើយ ប្រគល់ឯកសារហ្នឹងដើម្បីឲ្យគេពិនិត្យមើលណា! អត់បានឲ្យ ព្រោះប៉ូលិសគេអត់ឲ្យចូល ហើយអ្នកខាងក្នុងគេថា ឃើញដែកកេះ កញ្ចប់បារី ដាក់ក្នុងខោអាវគេឆែកទាំងអស់»។
ទាក់ទងបញ្ហានេះ លោក សុខ ទូច បណ្ឌិតវិទ្យាសាស្ត្រនយោបាយ និងជាអ្នកវិភាគបញ្ហាសង្គម មានប្រសាសន៍ថា ក្នុងនាមជាប្រមុខរាជរដ្ឋាភិបាល ជាអង្គនីតិប្រតិបត្តិ ត្រូវតែទទួលញត្តិពីប្រជាពលរដ្ឋ និងត្រូវមានយន្តការដោះស្រាយចំពោះទុក្ខកង្វល់របស់ប្រជាពលរដ្ឋដែលកើតមាននៅក្នុងសង្គម៖ «ហើយញត្តិមិនមែនជាអាវុធនុយក្លេអ៊ែរទេ ហើយញត្តិក៏មិនមែនជាដំបងដែរ គ្រាន់តែជាដំណឹងផ្តល់ទៅថ្នាក់ដឹកនាំ ដើម្បីជួយដោះស្រាយ»។
លោកបន្តថា កាលពីសម័យសង្គមរាស្ត្រនិយម ព្រះមហាក្សត្រតែងតែទទួលយកញត្តិពីប្រជារាស្ត្រ និងដោះស្រាយតាមរយៈអង្គសមាជ ហើយបច្ចុប្បន្ន បញ្ហានេះក៏មានចែងក្នុងរដ្ឋធម្មនុញ្ញដែលជាច្បាប់កំពូលរបស់ជាតិដែរ៖ «ព្រះមហាក្សត្រកាលពីលោកនៅគ្រងរាជ្យ នៅកាន់អំណាច លោកថា លោកមិនអាចមើលអស់ទេ អាចមន្ត្រីរបស់លោកមានការខុសឆ្គង មានការឆកល្វែងណាមួយ អ៊ីចឹងលោកបានបង្កើតសមាជដើម្បីឲ្យដឹង។ ដូច្នេះរឿងនេះមាននៅក្នុងរដ្ឋធម្មនុញ្ញ យើងមិនទាន់ដើរទេ យើងកំពុងតែដើរក្នុងផ្លូវហ្នឹងហើយ ប៉ុន្តែយើងដើរមិនទាន់ដល់ ដូច្នេះការដាក់ពាក្យប្ដឹងរបស់ប្រជាពលរដ្ឋ គឺមានន័យថា អ្នកថ្នាក់ខាងក្រោមអសមត្ថភាពក្នុងការដោះស្រាយហើយ»។
ឆ្លើយតបនឹងបញ្ហានេះ លោក ផៃ ស៊ីផាន រដ្ឋលេខាធិការ និងជាមន្ត្រីនាំពាក្យនៃទីស្ដីការគណៈរដ្ឋមន្រ្តី មានប្រសាសន៍បង្ហាញថា កន្លងមករាជរដ្ឋាភិបាលបានទទួលយកបញ្ហារបស់ប្រជាពលរដ្ឋមកដោះស្រាយជាបន្តបន្ទាប់ហើយ ហើយប្រជាពលរដ្ឋបានប្រើប្រាស់សិទ្ធិតាមការចង្អុលបង្ហាញរបស់រដ្ឋាភិបាល។ ប្រជាពលរដ្ឋអាចស្នើមតិមករដ្ឋាភិបាល រដ្ឋសភា និងតាមប្រព័ន្ធតុលាការ។
ស្របពេលគ្នានេះដែរ លោក ផៃ ស៊ីផាន សង្កត់ធ្ងន់ថា បើញត្តិណាធ្វើឡើងគ្រាន់តែចង់ធ្វើឲ្យល្បីល្បាញតាមសារព័ត៌មាន ក្នុងគោលដៅវាយប្រហាររដ្ឋាភិបាល នោះវាមិនមែនជាសារសំខាន់ដែលត្រូវរដ្ឋាភិបាលចាំបាច់ដោះស្រាយនោះទេ។
លោក ផៃ ស៊ីផាន៖ «រដ្ឋាភិបាលកើតចេញពីការបោះឆ្នោត កើតចេញពីប្រជាពលរដ្ឋ ដូច្នេះរដ្ឋាភិបាលពុំមាននិន្នាការណា សារសំខាន់ណា ប្រឆាំងប្រជាពលរដ្ឋខ្លួនឯងនោះទេ ក៏ប៉ុន្តែរដ្ឋាភិបាលក៏មិនទុកខ្លួនឯងឲ្យស្ថិតនៅក្នុងសភាពមិនស្របច្បាប់ ដែលសម្រេចចិត្តជំនួសតុលាការ ជំនួសស្ថាប័នដទៃទៀត។ ដូច្នេះហើយ នេះជាសណ្ដាប់ធ្នាប់មួយដែលយើងឆ្លើយតបនូវភាពមិនប្រក្រតីចំពោះចលនានៃប្រជាពលរដ្ឋណាដែលមិនសមស្របតាមច្បាប់»។
ទោះយ៉ាងណា ប្រជាពលរដ្ឋ និងអង្គការមិនមែនរដ្ឋាភិបាល សុំឲ្យរដ្ឋាភិបាលពិនិត្យមើលលើបញ្ហាជម្លោះឲ្យបានស៊ីជម្រៅ និងទទួលខុសត្រូវចំពោះសមត្ថភាពរបស់មន្ត្រីក្រោមឱវាទ ព្រមទាំងការលាក់បាំងកំហុស និងអំពើពុករលួយរបស់មន្ត្រីទាំងនោះមិនឲ្យមន្ត្រីថ្នាក់លើបានដឹង។
ទាំងនេះជាបញ្ហាសំខាន់ដែលប្រមុខរដ្ឋាភិបាលត្រូវយកចិត្តទុកដាក់ស៊ើបអង្កេត ជាជាងយកបញ្ហាទុក្ខលំបាករបស់ប្រជាពលរដ្ឋទៅភ្ជាប់នឹងរឿងនយោបាយ ដើម្បីគេចចេញពីការទទួលខុសត្រូវនោះ៕
No comments:
Post a Comment
yes