ភាពក្រីក្រ និងភាពខ្សត់ខ្សោយនៃការផ្ដល់សេវាសុខភាពនៅជនបទ បានបង្ខំឲ្យប្រជាជនប្រើប្រាស់សេវាថែទាំសុខភាពមិនផ្លូវការ។ កត្តាទាំងនោះបានបង្ហាញថា ភាពក្រីក្រ និងការចំណាយលើសុខភាពរបស់ប្រជាជនទូទៅ មានទំនាក់ទំនងគ្នា។
ហើយប្រទេសកម្ពុជា មានប្រជាជនប្រមាណ៣០% គ្មានលទ្ធភាពបង់ថ្លៃសេវាថែទាំសុខភាពឡើយ។ របាយការណ៍របស់ក្រសួងសុខាភិបាលបានបង្ហាញថា កត្តាប្រាក់បៀវត្សរ៍តិចតួច និងឧបសគ្គមិនមែនហិរញ្ញវត្ថុ ជាកត្តារាំងស្ទះដ៏សំខាន់ដល់ការមិនលើកទឹកចិត្តដល់បុគ្គលិកសុខាភិបាល ទៅធ្វើការនៅទីជនបទ។
បន្ទាប់ពីសង្គ្រាមបានបញ្ចប់ ប្រព័ន្ធសុខាភិបាលត្រូវបានស្ដារឡើងវិញ ដោយមានទំនួលខុសត្រូវរបស់ក្រសួងសុខាភិបាល និងក្រោមជំនួយបច្ចេកទេស និងហិរញ្ញវត្ថុរបស់ដៃគូអភិវឌ្ឍ។ នៅប្រទេសកម្ពុជា ដង់ស៊ីតេគ្រូពេទ្យពិនិត្យ និងព្យាបាលជំងឺ មានទាបនៅឡើយ មានន័យថា មានគ្រូពេទ្យតែម្នាក់សម្រាប់ប្រជាជនមួយពាន់នាក់។ លើសពីនេះ របាយបុគ្គលិកសុខាភិបាលមិនទាន់មានតុល្យភាពនៅឡើយ រវាងជនបទ និងទីក្រុង។
ការសិក្សាមួយចំនួនបានបង្ហាញថា នៅប្រទេសកម្ពុជា គួរតែមានការស្រាវជ្រាវជាបន្ទាន់មួយ ដើម្បីកសាងយុទ្ធសាស្ត្រដ៏មានប្រសិទ្ធភាព សម្រាប់ពន្លឿនវិស័យថែទាំសុខភាពសាធារណៈ នៅតាមតំបន់ជនបទ ជាពិសេសទាក់ទងនឹងហិរញ្ញប្បទានផ្អែកលើការអនុវត្តមូលនិធិសមធម៌ សុខភាព និងផ្នែកផ្សេងៗនៃការផ្ដល់សេវាថែទាំសុខភាព។
បុគ្គលិកសាធារណៈសុខាភិបាលបានកើនឡើង៩% នៅចន្លោះឆ្នាំ២០០៤ និង២០០៨ ប៉ុន្តែអត្រាបុគ្គលិកសុខាភិបាលមានលក្ខណៈខុសប្លែកទៅតាមក្រុមបុគ្គលិក ដោយក្រុមពេទ្យឆ្មបបឋម បានកើនឡើង៣៩% ក្រុមពេទ្យឆ្មបមធ្យមកើន១៥% ជំនួយការវេជ្ជសាស្ត្របានថយចុះ៦%។ ចំនួនបុគ្គលិកសុខាភិបាលសរុប បានកើនឡើងពិតមែន ប៉ុន្តែមានបញ្ហាជាច្រើនចោទលើការបែងចែកបុគ្គលិកទាំងនោះ។ តាមការប៉ាន់ស្មាន មានវេជ្ជបណ្ឌិតប្រហែល៥៤% មកផ្ដុំគ្នានៅទីក្រុងភ្នំពេញ។
ប្រទេសកម្ពុជា មានការលំបាកក្នុងការបែងចែក និងរក្សាវេជ្ជបណ្ឌិត គិលានុបដ្ឋាក និងពេទ្យឆ្មប នៅតំបន់ដាច់ស្រយាល ដោយសារមកពីបញ្ហាខ្សត់ខ្សោយផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុ និងកត្តាមិនមែនហិរញ្ញវត្ថុ ទាក់ទងនឹងការងារនៅជនបទ បញ្ហាកន្លែងស្នាក់នៅ និងគ្រឿងសម្រួល សម្រាប់ក្រុមគ្រួសាររបស់បុគ្គលិកសុខាភិបាលជាដើម។
ទោះបីក្រសួងសុខាភិបាល បានព្យាយាមដោះស្រាយ និងបែងចែកធនធានមនុស្សក្ដី ក៏បុគ្គលិកផ្នែកសុខាភិបាលក៏នៅមិនទាន់មានតុល្យភាពនៅឡើយ រវាងទីក្រុង និងជនបទ។
រដ្ឋលេខាធិការនៃក្រសួងសុខាភិបាល លោក ហេង តាយគ្រី មានប្រសាសន៍ថា ផលប្រយោជន៍សេដ្ឋកិច្ច បានធ្វើឲ្យបណ្ដាគ្រូពេទ្យតែងតែមានបំណងបំពេញការងារនៅទីប្រជុំជន៖ «ធម្មតាវាអ៊ីចឹងហើយ កន្លែងណាដែលរស់នៅស្រួលគេនៅហើយ។ គោលនយោបាយរបស់រដ្ឋាភិបាល គេខិតខំធ្វើមកតាំងពី៧៩មក ប្រាក់ខែដូចតែគ្នា។ កន្លែងណាគេរស់នៅស្រួល គេរស់ហើយ»។
បញ្ជាក់បន្ថែមពីបញ្ហានេះ របាយការណ៍ CDRI បានបង្ហាញថា វិស័យថែទាំសុខភាពឯកជនដើម្បីរកប្រាក់ចំណេញបានរីកដុះដាលយ៉ាងខ្លាំង នៅរយៈពេលចុងក្រោយនេះ។ នៅទូទាំងប្រទេសកម្ពុជា មានគ្លីនិកជាង២.៤០០កន្លែង ដែលមិនមានគ្រែសម្រាប់អ្នកជំងឺស្នាក់នៅ និងជិត៣០០កន្លែងដែលមានគ្រែសម្រាប់អ្នកជំងឺ ហើយគ្លីនិកទាំងនោះគ្របដណ្ដប់តែជាង៩% នៃចំនួនប្រជាជនសរុបប៉ុណ្ណោះ។
មានការអះអាងជាទូទៅថា បើសិនជាគ្មានបែបបទផ្ដល់គ្រឿងលើកទឹកចិត្តឲ្យបានត្រឹមត្រូវនោះទេ និន្នាការនៃចំនួនគ្រូពេទ្យដែលមានបំណងទៅធ្វើការនៅទីជនបទ នឹងមានចំនួនតិច។ មូលហេតុនេះ គ្រួសារក្រីក្រដែលគ្មានលទ្ធភាពបង់ថ្លៃព្យាបាលជំងឺ រួមទាំងសេវាថែទាំសុខភាពរបស់ក្រសួងសុខាភិបាលមានកម្រិត ពួកគេក៏សម្រេចចិត្តស្វែងរកការព្យាបាលដោយគ្រួពេទ្យបុរាណ ឬក៏ទៅអ្នកផ្ដល់សេវាសុខភាពឯកជន ដែលគ្មានអាជ្ញាប័ណ្ណត្រឹមត្រូវ ដែលពួកគាត់ទាំងនោះមានគ្រោះថ្នាក់ជារឿយៗ។
តាមការអង្កេតរបស់លោកវេជ្ជបណ្ឌិត ឡោ វណ្ណថារី ឃើញថា នៅតាមការិយាល័យសុខភាពនៅតាមជនបទ គឺភាគច្រើនមិនមានវិជ្ជាជីវៈជាពេទ្យ ហើយបានបង្កជាបញ្ហាគ្រោះថ្នាក់ផ្សេង៖ «ដោយសារគុណភាព សេវាពេទ្យឯកជន អត់មានវិជ្ជាជីវៈជាពេទ្យទេ។ គាត់មិនមានវិជ្ជាជីវៈជាឆ្មបទេ គាត់ជាឆ្មបបុរាណ ហើយគាត់ធ្វើ ធ្វើទៅវាគ្រោះថ្នាក់។ វាជារឿងមួយពិបាក ហើយបើយើងរឹតត្បិតមិនឲ្យសេវាឯកជនហ្នឹងធ្វើ យើងអត់អាចពង្រីកសេវារដ្ឋទៅដល់ហ្នឹង»។
លោកវេជ្ជបណ្ឌិត ឡោ វណ្ណថារី មានប្រសាសន៍ថា កង្វះគ្រឿងលើកទឹកចិត្តដល់គ្រូពេទ្យជាបញ្ហាសំខាន់ដែលនាំឲ្យមានចំនួនគ្រូពេទ្យនៅជនបទមានតិចតួច។
របាយការណ៍របស់ក្រសួងសុខាភិបាល បានបង្ហាញថា ការផ្ដល់ប្រាក់បៀវត្សរ៍ជាមធ្យម ៦៥ដុល្លារសម្រាប់បុគ្គលិកសុខាភិបាល ហើយប្រាក់បៀវត្សរ៍របស់បុគ្គលិកសុខាភិបាល មិនបានដូចការរំពឹងទុកអំពីប្រាក់ខែសមស្របរបស់គេនោះទេ។ បញ្ហានេះ បង្កជាការធ្លាក់ទឹកចិត្ត ការលំបាកក្នុងការត្រួតពិនិត្យ និងការយកកម្រៃក្រៅផ្លូវការពីអ្នកជំងឺ ដោយធ្វើឲ្យធ្លាក់ចុះប្រសិទ្ធភាពរួមនៃប្រព័ន្ធសុខាភិបាល និងរារាំងដល់ដំណើរការអនុវត្តកំណែទម្រង់វិស័យសុខាភិបាលនៅកម្ពុជា។
ម៉្យាងវិញទៀត កត្តាភាពក្រីក្រនៅជនបទ ក៏ជាកត្តាមិនលើកទឹកចិត្តផ្សេងទៀតដល់គ្រូពេទ្យទៅធ្វើការនៅជនបទដែរ។ នៅប្រទេសកម្ពុជា ប្រជាជនប្រមាណ៣០% ពុំមានលទ្ធភាព ឬមានលុយតិចតួចបំផុតសម្រាប់បង់ចំណាយលើការថែទាំសុខភាពទាំងផ្នែកសាធារណៈ និងផ្នែកឯកជន៕
No comments:
Post a Comment
yes